Rozdział 13 – „Pomogłeś mi uwierzyć że: nie jestem najlepsza i wiem nie sprostam rzeczom które chcesz. Jak być najlepszą powiedz zanim stracę cię.”

W mieszkaniu na dziewiątym piętrze siedziała niewysoka blondynka. Otulona kocem, sączyła delikatnie czerwone wino. W jej głowie biło się milion różnych myśli dlaczego jej przyjaciel zapomniał o jej dwudziestych drugich urodzinach. Nigdy tego nie robił. Iza nie wymagała od niego prezentów. Chciała tylko, żeby złożył jej życzenia. Żeby o niej pamiętał. Dziewczyny z jej zakładu przywitały ją radośnie i wzniosły na jej toast szampana, a do tego były kremówki. Michał, także pamiętał. Wszyscy pamiętali tylko nie Zbyszek. Po chwili dało się usłyszeć głośny śmiech kobiety, który przeplatał się z cichym szlochem. Dochodziła północ, a Bartmana jak nie było tak nie ma. Iza doskonale wiedziała gdzie on jest, ale nie miała na tyle odwagi żeby zadzwonić i dowiedzieć się kiedy zamierza wrócić do domu, a dodatkowo nie miała takiego prawa.

- I stało się to co miało się stać – powiedziała Iza i ponownie upiła łyk czerwonego wina, które zostawił Michał.

Blondynka siedziała w delikatnym oświetleniu niewielkiej lampki. W pomieszczeniu panował półmrok. Iza nie wiedziała już jak ma się zachowywać żeby zachowanie Zbyszka jej nie bolało tak bardzo. Każda przyjęta metoda zawsze była burzona przez bruneta, który skradł jej serce. Nawet próba ułożenia związku z Kubiakiem nie przynosiła ukojenia. Otarła łzy płynące po policzkach. Nienawidziła płakać. Nie płakała za każdym razem. Często gęsto powstrzymywała się, ale bywały momenty kiedy wszystkie emocje, które kumulowała w sobie wybuchały jak wulkan, a co za tym idzie łez nie dało się powstrzymać. Wiedziała, że Zbyszek widzi w niej tylko przyjaciółkę, a przecież nie była w niczym gorsza od Agnieszki. Jednak to jak traktował ją Bartman powodowało, że czuła się od niej sto razy gorsza i brzydsza. Dodatkowo zachowanie rudowłosej w stosunku drobnej dziewczyny powodowało, że Bartman coraz częściej był między młotem a kowadłem i nie wiedział jak się zachować. Niestety coraz częściej po treningu znikał na kilka dobrych godzin w mieszkaniu Agi. Wszystko było tak cholernie trudne, że Iza nie wiedziała już jak ma sobie z tym wszystkim radzić. Odłożyła kieliszek na szklaną ławę i ułożyła się na kanapie w salonie, aby się uspokoić. Nie wiedziała kiedy zmęczona zasnęła, a słona ciesz powoli zasychała na jej zaróżowionych policzkach

Kilka chwil po tym jak blondynka zasnęła do mieszkania wszedł nie kto inny jak Zbyszek. Brunet faktycznie zapomniał o urodzinach przyjaciółki. Kilka dni temu jeszcze o nich pamiętał i zastanawiał się co może kupić blondynce. Gdy tylko Agnieszka dowiedziała się o tym robiła wszystko żeby brunet zapomniał o zbliżającym się świecie Izy. I dopięła swego. Zbigniew miał poczucie jakby o czymś zapomniał, ale nie miał kompletnie pojęcia co to było. Za nic nie mógł sobie przypomnieć. Wszedł do salonu skąd padało delikatnie światło. Był święcie przekonany, że Iza siedzi na kanapie i czyta książkę, która pochłonęła ją do końca i zapomniała o całym świecie. Gdy zauważył, że Izabela śpi uśmiechnął się tylko do siebie i poszedł do niej bliżej, aby poprawić koc, który spadł z jej wątłego ciała. Dopiero wtedy zauważył, że na policzkach blondynki widnieją łzy. Coś się w nim zagotowało. Dodatkowo był święcie przekonany, że to jego najlepszy przyjaciel skrzywdził jego malutką Izę. Otarł delikatnie łzy z policzków, poprawił koc, a następnie ucałował czoło dziewczyny co spowodowało, że na jej twarzy pojawił się uśmiech. Brunet przez chwilę miał ochotę obudzić ją pocałunkiem jak książę królewnę, ale w ostatniej chwili powstrzymał się.

HALA – DZIEŃ  KOLEJNY

Następnego dnia na hali dało się wyczuć, że Zbyszek jest naładowany złą energią. Warczał na Michała, a gdyby wzrok mógł zabijać to jego najlepszy przyjaciel padłby trupem na miejscu. Brunet z zielonymi oczami za wszelką cenę starał się opanować  żeby nie wygarnąć Michałowi co o nim myśli, ale kiedy tylko zauważył, że pod koniec treningu tez śmieje się beztrosko i w zasadzie nie daje po sobie poznać, że zranił Izę i w ogóle go to nie gryzie.

- Co ty sobie wyobrażasz? – spytał Bartman, a jego zielone tęczówki z jasno zielonych zmieniły kolor na ciemną zieleń.

- Zbyszek, co ci chodzi? – spytał Michał, który zupełnie nie wiedział o co chodzi jego przyjacielowi.

Ze wszystkich sił starał się na dzisiejszym treningu nie wchodzić w drogę Bartmanowi, ponieważ zauważył, że mężczyzna jest naładowany tak negatywnymi emocjami, że w każdej chwili może wybuchnąć. Kubiak nie miał zielonego pojęcia czemu jego przyjaciel to właśnie na nim wyładowuje swoją frustrację, która nie wiadomo czym była spowodowana.

- O co mi chodzi?! Obiecałeś, że nigdy nie skrzywdzisz Izy! A tym czasem ja wracam wczoraj do domu, a ona śpi cała zapłakana!

- Ej, opanuj się Zbyszek, bo wyobraźnia cię lekko ponosi. Nie skrzywdziłbym nigdy Izy!

- Jasne! Mógłbyś się przyznać, że od początku chciałeś potraktować ją jak zabawkę – ręce Bartmana uderzyły w tors Michała.

- Nie zapędzaj się tak! Kocham Izę! I nie zapominaj kto zmienia kobiety jak rękawiczki!

Na drugie zdanie Michała w Zbyszku coś zawrzało. Nie mógł pojąć jak Kubiak może kochać jego malutką Izę. Przecież to było nie do pomyślenia, że jego Izabela za jakiś czas może zostać panią Kubiak. Bartman nie chciał tego zupełnie przyjąć do świadomości. Złapał Michała za koszulę.

- Nie mieszaj w to mojego życia osobistego! To ty zraniłeś Izę!

Najprawdopodobniej to wszystko zakończyłoby się wielką bójką miedzy dwójką przyjaciół z parkietu gdyby nie to, że na hali pojawiła się blondynka. Momentalnie znalazła się przy mężczyznach. Marcin i Robert odciągnęli, a w zasadzie odczepili Zbyszka od Michała i trzymali go, żeby ten przypadkiem nie wyrwał się i nie zaczął bić Kubiaka.

- Czyś ty zwariował?! Co ty wyprawiasz?! Jak Misiek mógłby mnie zranić?!

- Płakałaś wczoraj – powiedział brunet i powoli zaczął się uspokajać.

- A nie wolno mi? Widocznie jakiś film oglądałam romantyczny. Kto jak kto, ale ty powinieneś wiedzieć najlepiej, że ja na nich zawsze płaczę! – krzyczała Iza.

- Izuś, spokojnie. Nie denerwuj się – Kubiak starał się uspokoić dziewczynę.

- I Bartman, przestań wtrącać się w moje życie prywatne! Michał mógł mnie nawet zdradzić, a to jest tylko i wyłącznie nasza sprawa!

- Iza… - Zbyszek nie skończył, ponieważ dziewczyna odwróciła  się do niego plecami.

- Nic ci nie jest? – spytała Iza i poprawiła bluzkę mężczyzny.

- Nie – odpowiedział.

- Chodź – powiedziała kobieta i razem z Michałem wyszła z hali.

TYMCZASEM

Krzysiek i Karina właśnie przemierzali ulice Warszawy. Szli w kierunku mieszkania Michała Kubiaka, aby zjeść przygotowany przez Izę obiad, który miał być podziękowaniem za prezenty z okazji urodzin. Karina czuła się bardzo swobodnie w towarzystwie Krzyśka i bardzo go polubiła. Między tą dwójką pojawiła się specyficzna więź. Mogli z sobą przebywać cały czas, ale jedno o drugim nigdy nie pomyślało jako o partnerce czy partnerze na całe życie. Krzysiek potrafił rozbawić Karinę do łez i pomagał jej w cięższych pracach domowych, z którymi ona, drobna kobieta nie potrafiła sobie poradzić.

Brunetka za wszelką cenę starała się unikać kontaktów z Michałem. Za każdym razem kiedy już trafiała na trening chłopaków to siadała gdzieś daleko, gdzie w zasadzie Bąkiewicz nigdy nie podchodził. Zawsze gdy pojawiał się obok niej ona miała ochotę wbić się w jego malinowe wargi i zatonąć w jego silnych i męskich ramionach. Kochała go i to nie ulegało wątpliwości. Jednak nie zamierzała rozbijać mu związku skoro on czuł się w nim szczęśliwy. Mogła tylko wspominać ich wszystkie wspólne chwile, które już dawno odeszły. Jednak wspomnienia mają to do siebie, że nigdy nie umierają. Są ona zawsze obecne w naszym życiu. I kiedy tylko chcemy możemy do nich powrócić. W przypadku Izy ona nigdy nie wracała do nocy spędzonej z Bartmanem czy też do pocałunku, który miał miejsce w jej pokoju, bo ją to po prostu zbyt bolało, a dodatkowo nie chciała cały czas porównywać Michała do Zbyszka. Karina każdego wieczora wspominała najcudowniejsze chwile, które miały miejsce w Bełchatowie.

- To mówisz, że Iza wyśmienicie gotuje? – spytała Karina z lekkim uśmiechem.

- Cudownie. Kilka razy kiedy byliśmy z chłopakami po prostu posiedzieć u Bartmana to uraczyła nas obiadem. Dosłownie cud, malina – stwierdził Krzysiek i obejrzał się za jakąś wysoką blondynką, która ich właśnie mijała, a Karina tylko zaczęła się głośno śmiać.

W pewnym momencie mijali sklep jubilerski. Brunetka spojrzała na wystawę. Nie zobaczyła nic co przykułoby jej większa uwagę z wyjątkiem pary, która stała przy ladzie i wybierała biżuterię. Mężczyzna obejmował niską blondynką w talii, a ona właśnie oglądała jakiś pierścionek. Karina myślała, że jej serce rozpadnie się na milion malutkich kawałeczków. Julia i Michał. Michał i Julia. To oni byli w tym sklepie i to oni wybierali pierścionek. Brunetka nie miała wątpliwości, że jest to pierścionek zaręczynowy, ponieważ w pewnym momencie czerwone wargi blondynki odnalazły malinowe wargi bruneta i oboje zatonęli w namiętnym pocałunku, a biżuteria pozostała na palcu dziewczyny.

Układa sobie życie na nowo.