Rozdział 19 – „Zatańcz ze mną proszę, nie odmawiaj mi, tyle lat się znamy, tyle długich dni, tyle lat mijamy się, więc zauważ proszę, jestem zawsze blisko, nie poddaje się. Zatańcz proszę ze mną, mocno przytul mnie, niech twa obojętność jak lód skruszy sie tyle serc złamałam tyle było łez, będę zawsze blisko i nie poddam się.”

Iza upijała właśnie łyk gorącej kawy. Od kilku dni mieszkała u Michała. Nie chciała wracać do mieszkania gdzie na każdym kroku czuła wzrok Zbyszka. Wzrok, który był przepełniony negatywnymi emocjami. Podczas jednego z treningu Politechniki przeniosła większą część swoich rzeczy do niewielkiego mieszkania Michała. Niby czuła się szczęśliwa, ale to nie było to czego tak naprawdę pragnęła. Dokładnie pamiętała uczucie szczęścia, którego doznała kiedy blisko niej był Zbyszek. Kochała go i nawet teraz gdy niszczył ją od środka zawsze mu wybaczała. Pamiętała tylko te dobre chwile, które spędzili razem. Zapominała o tych kiedy przez niego płakała. Liczyło się tylko to co dobre. Z cichym westchnieniem odstawiła brudny kubek do zlewu. Wiedziała jednak, że nie może wiecznie żyć nadzieją, ponieważ wtedy nigdy nie ułoży sobie życia, a przecież chciała mieć rodzinę. Chciała być mamą i czuć drobne rączki na swojej szyi. Michał Kubiak był idealnym kandydatem na męża. Jednak miał jedną wadę. Nie był Zbigniewem Bartmanem. Nie był tym, który zawładną sercem blondynki. Z rozmyślań Izę, wyrwał szczęk przekręcanego zamka. Po kilku sekundach do kuchni wszedł Michał. Dziewczyna od razu zauważyła, że coś jest nie tak. Mężczyzna nie podszedł do niej i nie przywitał się z nią, a zawsze tak robił kiedy tylko wracał. Był dziwnie przygaszony i zgarbiony.

- Michaś? – dziewczyna przerwała ciszę.

- Cześć kochanie – powiedział i uśmiechnął się sztucznie, a następnie pocałował ją w policzek.

- Coś się stało? – spytała dziewczynie i uważnie obserwowała Kubiaka.

- A co się miało stać? – odpowiedział pytaniem na pytanie.

- Michaś, kogo próbujesz oszukać? – spytała Iza i podeszła do niego. – Powiedz, co się stało. Znowu pokłóciłeś się ze Zbyszkiem? O co poszło teraz?

- Nie. Z nikim się nie kłóciłem – odpowiedział.

- Więc co się dzieje?

- Iza, muszę wróci do Włoch. Padwa się domaga abym wrócił z wypożyczenia, bo mają szansę na awans do głównej ligi. Duże szanse, a że wieść się rozniosła, że tutaj odnoszę sukces to musze wrócić.

- Jak to musisz? A kontrakt?

- Iza, ja sam takiego zażądałem. Nie sądziłem, że Padwa nagle się tak odbije.

Iza nie mogła uwierzyć w to co słyszy. Miała stracić nie tylko przyjaciela, który zabijał ich przyjaźń, ale również Michała, który był jednym ratunkiem dla jej zranionej duszy. Wiedziała, że jeśli teraz go straci to nie będzie umiała sobie poradzić z tym wszystkim co się dzieje. Była zbyt słaba, żeby stanąć samej przeciwko Zbyszkowi i Agnieszce. W jednej chwili musiała podjąć decyzję o tym co ma zrobić ze swoim życiem. Mogła zostać w Warszawie i dalej patrzeć jak cudownie rozwija się związek Zbyszka i Agnieszki, a mogła również wyjechać z Michałem i tam próbować zapomnieć i zakochać się w Kubiaku…

… blondynka weszła do mieszkania swojego i przyjaciela. Panowała w nim niczym nie zmącona cisza. Jednak Iza, wiedziała, że Bartman jest w środku, ponieważ przed blokiem stał jego samochód. Skierowała się do salonu i ujrzała bruneta śpiącego na kanapie. Uśmiechnęła się z czułością i okryła go kocem. Po cichu chciała zniknąć w swoim pokoju, ale usłyszała jego zaspany głos.

- Widzę, że postanowiłaś wrócić do domu – powiedział i usiadł na kanapie.

- Myślałam, że śpisz.

- Spałem. Martwiłem się o ciebie.

- Zupełnie nie potrzebnie, a dodatkowo nie długo nie będziesz musiał się już martwić.

- Co ty mówisz? A w zasadzie o czym mówisz?

- O tym, że wyjeżdżam razem z Michałem do Włoch.

Zagrała z nim w otwarte karty, bo tylko to jej pozostało. Stała do niego tyłem i nie wiedziała tego bólu, który wymalował się w jego zielonych tęczówkach. Ją też ta decyzja bolała, ale czuła, że nie mogła inaczej. Musiała w końcu zrobić krok do przodu, a nie cały czas stać w miejscu i rozglądać się na boki. Nie czekając na jakiekolwiek jego zdanie zamknęła się w swoim pokoju, a po jej policzku spłynęła pierwsza łza, która oznaczała, że serce kompletnie nie zgadza się ze zdaniem rozumu, ale przecież tylko tak mogła zacząć w miarę normalne życie.

NA MIEŚCIE

Karina, wracała właśnie z zakładu. Była godzina dziewiętnasta i dopiero kilka minut temu skończyła obsługiwać ostatnią klientkę. Polubiła swoją pracę. W zakładzie panowała miła atmosfera i dziewczyny były bardzo pomocne. Dodatkowo jej kontakty z Izą zaczynały przypominać relacje dwóch przyjaciółek. Rozumiały się bez słów, a dodatkowo ich serca czuły tak samo. Obie wzdychały do zajętych mężczyzn. Z tą różnicą, że Karina sama sobie była winna. Dodatkowo ta cała sytuacja, która miała miejsce podczas powrotu do Piotrkowa spowodowała, że brunetka tym bardziej stwierdziła, iż musi zerwać kontakty z Michałem. Obiecała mu w końcu, że nie będzie się mieszać w jego życie, a tym czasem los robił wszystko aby ich drogi się skrzyżowały. Nie chciała go wtedy pocałować. Jednak on zaczął, a ona nie była w stanie tego przerwać. Każdy zakamarek jej duszy, serca, umysłu i ciała kochał wysokiego siatkarza o czekoladowych tęczówkach. Wiedziała, że każde kolejne ich spotkanie będzie ją raniło jeszcze bardziej, dlatego bardziej ze względu na siebie niż na słowo dane Michałowi postanowiła usunąć się kompletnie z jego życia. Przestała chodzić na jakiekolwiek treningi czy mecze Politechniki. Po prostu usunęła się w cień, bo tak było bezpieczniej.

Gdy mijała jakiś bardzo ciemny zaułek, ktoś szarpnął ją za ramię i wciągnął do niego. Dziewczyna zaczęła się szarpać, ale była zbyt słaba na rosłego mężczyznę, którzy przycisnął ją do ściany. Czuła na swojej szyi jego oddech. Jej serce biło dwa razy szybciej ze strachu. Próbowała go kopać nogami, ale za każdym razem trafiała w powietrze. Mężczyzna głośno śmiał się i zaczynał ją obmacywać. Po jej policzkach zaczęły spływać łzy. Bała się. Bardzo się bała. Modliła się o to, aby ktoś przechodził przypadkiem i uwolnił ją od tego obleśnego mężczyzny. Nie stali, aż tak bardzo w ciemności, więc światło ulicznej latarni padało na nich choć w delikatnym stopniu. Kiedy Karina myślała, że już nie ma dla niej ratunku z tej sytuacji nagle poczuła jak ktoś odciąga od niej mężczyznę i powala go na ziemię.

- Karina?! – dziewczyna usłyszała głos Michała.

Dziewczyna pokiwała głową i spojrzała na Bąkiewicza. Siatkarz od razu ją do siebie przytulił. Sam nie wiedział czemu akurat tego dnia pojechał tą drogą. Po prostu coś go do tego pchnęło. I gdy zauważył szamoczącą się parę od razu wysiadł z auta. Makijaż dziewczyny był rozmazany, a włosy w kompletnym nie ładzie. Mężczyzna zarzucił na jej plecy swoją kurtkę i zaprowadził do auta…

… Karina, cały czas trzęsła się ze strachu. Nie mogła przestać płakać. Siedziała w przytulnym salonie Bąkiewicza i w głowie miała cały czas myśl, że nie powinno jej tu być. Jednak Michał upierał się przy swoim, że tej nocy nie powinna zostać sama.

- Proszę – powiedział i podał jej kubek z gorącą herbatą.

- Dziękuję – odpowiedziała i ujęła naczynie w dłonie.

Siedzieli w milczeniu. Kompletnie nie wiedzieli co mają powiedzieć.

- Michał, dziękuję. Gdyby nie ty. Pewnie doszło by do… - słowa ugrzęzły dziewczynie w gardle.

- Nie myśl już o tym – powiedział i uśmiechnął się delikatnie.

Karina, piła po woli herbatę, a jej ciało wypełniało przyjemne ciepło. Cały czas walczyła z pokusą aby przytulić się do Michała. W tym samym momencie w którym ona odstawiała pusty już kubek brunet sięgnął po niego. Ich dłonie się spotkały, a przez ich ciała przeszedł przyjemny dreszcze pożądania. Ręką chłopaka powędrowała na twarz kobiety, a ta ufnie się w nią wtuliła. Po chwili czuła na swoich ustach jego malinowe wargi. Przez chwilę chciała go odepchnąć mając przed oczami wspomnienia sprzed kilku godzin. Jednak gdy ciepła dłoń siatkarza powędrowała pod jej bluzkę od razu poczuła różnicę. Michał był delikatny, ale zarazem stanowczy. Nie chciał jej skrzywdzić. Nie chciał zrobić nic wbrew jej woli. Karina z zachłannością odwzajemniła jego pocałunek. Nie wiedziała kiedy znaleźli się w jego sypialni bez górnych części stroju. Jego dłonie błądziły po jej ciele, aby po chwili pozbyć się spodni. Byli jak w amoku. Kompletnie nie wiedzieli co się dzieje. Michał, kolejny raz poznawał fakturę jej ciała, które kiedyś znał. Nie zapomniał miejsc, które miała wyjątkowo wrażliwe na jego dotyk. Doprowadzał ją do szaleństwa. Brunetka odwdzięczała się tym samy. Wiedziała co musi zrobić, aby sprawić siatkarzowi przyjemność. I teraz, ani przez chwilę nie pomyślała o tym co miało miejsce godzinę temu, ani o tym, że w tym samym bloku mieszka Julia. Nie. Teraz liczyła się ta chwila i to, że ona i on znowu byli jednością. Znowu się kochali. Znowu była kobietą Michała Bąkiewicza. I zupełnie się nie liczył fakt, że miała nią być na jedną noc. Nie. Bo ta chwila była magiczna, a on był jej aniołem stróżem.