Rozdział 20 – „Na Twojej drodze znalazłem miejsce w którym mogę się schować. Teraz wszystko się zmienia”

Iza biorąc głęboki wdech niepewnie nacisnęła na klamkę drzwi do mieszkania Bartmana. Sama nie była do końca przekonana czy powinna była tu przychodzić, ale z drugiej strony nie wyobrażała sobie, że wyjechałaby z Polski bez pożegnania ze Zbyszkiem. Chociaż pomiędzy nimi od pewnego czasu wszystko nie układało się najlepiej to dla Izy brunet nadal był najważniejszym mężczyzną w jej życiu. Nic się nie zmieniło i chociaż blondynka starała się pokochać Michała tak samo jak Bartmana to po prostu nie potrafiła. Wyjazd do Włoch miał być jej ostatnią deską ratunku, w przeciwnym przypadku Zbyszek swoim zachowaniem zniszczyłby ją, połamał na jeszcze mniejsze kawałeczki jej i tak zranione już serce.
Ostrożnie wchodząc do mieszkania blondynka miała nadzieję, że być może jej przyjaciel nie wrócił jeszcze z treningu i nie spotkają się. Taka sytuacja ułatwiłaby zadanie Izie. Bała się tego pożegnania. Nie była pewna czy poradzi sobie z tym, żeby tak po prostu oszukać własne serce, że ten wyjazd będzie najlepszy nie tylko dla niej, ale również dla Zbyszka i przede wszystkim dla Michała. Kubiak naprawdę zaangażował się w ten związek i pokochał blondynkę całym swoim sercem, dlatego też dziewczyna miała coraz większe wyrzuty sumienia, że jest nie uczciwa względem niego. Ale nie mogła na to nic poradzić. Michał w pewnym sensie był dla niej kimś ważnym. W jego obecności czuła się bezpieczna i kochana, ale doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że Kubiak nigdy nie będzie w stanie zastąpić jej Zbyszka.
- Izka? – łudziła się twierdząc, że być może Bartman postanowił wrócić dziś później do domu
Siedząc w salonie beznamiętnie wpatrywał się w telewizor. Jednak kiedy tylko zobaczył blondynkę na jego twarzy pojawił się delikatny uśmiech.
- Co ty tu robisz? Myślałem, że mieliście mieć z Michałem samolot z samego rana.
- Zmieniliśmy zdanie. Mamy dopiero za trzy godziny. A ja nie mogłam tak po prostu wyjechać bez pożegnania.
Zbyszek podchodząc bliżej niej niemal natychmiast mocno przytulił ją do siebie. Blondynka wtulając się w jego umięśniony tors lekko przymrużyła powieki napawając się wonią ulubionych perfum siatkarza. Przez najbliżej tygodnie mieli przecież w ogóle się nie widywać. Dzielące ich kilometry miały za zadanie pomóc im ułożyć sobie życie na nowo, z dala od siebie. Tylko, że blondynka była uzależniona od Bartmana. Mógł ją ranić, krzywdzić, sprawiać ból, ale ona nawet na chwilę nie przestała go kochać.
- Jesteś pewna, że chcesz tego wyjazdu? – jego zielone tęczówki przeszywały ją na wskroś – Jeszcze nie jest za późno. Zawsze możesz zmienić decyzję. Twój pokój wciąż na ciebie czeka.
- To już postanowione, Zbyszek. Nie mogę zrobić tego Michałowi. To ja sama nalegałam na to, żeby zabrał mnie ze sobą do Włoch. Poza tym przydadzą mi się dłuższe wakacje – wymuszając na sobie uśmiech dziewczyna spuściła wzrok mając nadzieje, że chłopak nie zauważy łez, które pojawiły się w kącikach jej oczu
- Nie chcesz tego? Przecież wiem.
- Zbyszek. To jest szansa Michała, może stać się tam wielką gwiazdą, większą niż jest obecnie w Polsce.
- A ty i twoje szczęście? To się nie liczy.
Blondynka westchnęła głośno poczym spojrzała na siatkarza. Magia jego zielonych tęczówek sprawiła, że Iza po raz kolejny zatraciła się w jego spojrzeniu. Stojąc naprzeciw niego, czując jego ciepłe dłonie na swojej talii dziewczyna nie pragnęła niczego innego jak tylko pozostania w jego silnych ramionach już do końca swoich dni.
- Powinnam już się zbierać, Michał czeka na dole.
- Izka czy ty go kochasz?
Zadrżała. Nie wiedziała kompletnie co mogłaby mu odpowiedzieć. Muskając swoimi wargami jego policzek uśmiechnęła się delikatnie próbując powstrzymać łzy, które usilnie starały się wydostać spod jej powiek.
- Nie lubię pożegnań. – zaśmiała się nerwowo – Więc trzymaj się i uważaj na siebie Zbyszek. 

Nie czekając na jakąkolwiek reakcje Bartmana blondynka oswobodziła się z jego uścisku, a następnie w pośpiechu wyszła z mieszkania pozwalając aby po jej policzkach wolno toczyły się pojedyncze kropelki słonej cieczy…

TYMCZASEM
Michał stojąc oparty o kuchenny blat z dezaprobatą kręcił głową przysłuchując się kolejnym Julii skierowanym pod jego adresem. W mniemaniu blondynki Bąkiewicz wszystko robił źle, w ogóle nie przejmował się  jej zdaniem, a co za tym idzie ciągle ją zaniedbywał. Poniekąd miała rację. Brunet nie mógł na niczym się skupić z powodu tego, że wciąż rozmyślał o Karinie. Kiedy tylko zamykał oczy wyobraźni widział jej znajomą sylwetkę, długie brązowe włosy i tęczówki w kolorze mlecznej czekolady. Ich wspólna noc była dokładnie taka sama jak jeszcze parę miesięcy temu. Oboje zatonęli w morzy rozkoszy, namiętności i czułości. Zupełnie tak jak dawniej. Michał był pewny, że nadal kocha brunetkę.  Tylko, ze była jeszcze Julia. Ją też darzył jakimś uczuciem, może nie tak samo silnym jak Karinę, ale w końcu to właśnie Julce Bąkiewicz parę miesięcy temu się oświadczył. To z nią wiązał plany na przyszłość i to ona miała zostać w niedalekiej przyszłości jego żoną. Z tym, że był mały kłopot. Kiedy siatkarz podejmował jedną z najważniejszych decyzji w swoim życiu miał nadzieję, że zobowiązanie względem blondynki pomoże mu w tym, żeby raz na zawsze uporać się z przeszłością i nie pozwolić, aby Karina po raz kolejny zagościła w jego życiu. Ale było zupełnie inaczej. Kapryśny Los sprawił, że ich drogi po raz kolejny się splątały, a jego serce biło dwa razy szybciej, kiedy tylko w pobliżu znajdowała się jego była dziewczyna. Wiedział, że co by nie postanowił na pewno jedna z nich będzie miała mu za złe, a on sam nie będzie mógł się czuć w pełni szczęśliwy. Będąc z Julią, Bąkiewicz okłamywałby nie tylko ją, ale również i samego siebie, że blondynka jest najważniejszą kobietą w jego sercu, natomiast dając kolejną szansę Karinie widmo tego, co zrobiła kilka miesięcy temu ciągle ciągnęłoby się za nim, a strach przed kolejnym zranieniem towarzyszyłby mu na każdym kroku. Chociaż rozum, aż krzyczał, aby jak najszybciej dojść do zgody ze swoją obecną narzeczoną i zacząć próbować sobie układać życie na nowo, to serce cicho szeptało, że jedynie w ramionach przepięknej brunetki siatkarz odnajdzie prawdziwe szczęście i zrozumienie, nawet jeśli w pamięci nadal żywy był ból po ich ostatnim rozstaniu. Kiedy tylko brunet znajdował się w towarzystwie Kariny nie mógł zapanować nad swoimi uczuciami i nie pragnął niczego innego jak tylko jej bliskości i ciepła.
- Michał do jasnej cholery, czy ty mnie w ogóle słuchasz? – Julka krzyżując ręce na piersiach spojrzała z wyrzutem na narzeczonego – Ja kompletnie nie mogę pojąć co się z tobą ostatnio dzieję. Gdzie się podział ten mój Michał.
- A nie pomyślałaś, że może to ty się zmieniałaś?
- Słucham? – na twarzy dziewczyny pojawił się kpiący uśmiech – Wybacz, ale to nie ja próbuje usilnie przypodobać się tamtej wywłoce. To ty nachalnie oferujesz jej swoją pomoc, podwózki i Bóg wie co jeszcze.
Bąkiewicz westchnął głośno.
- Cały czas się mnie czepiasz, wszystko co robię jest złe. Idę pomóc w czymś Karinie, źle. Idę z przyjaciółmi na piwo, źle. Siedzę w domu z tobą, też źle. Wszystko ci nie pasuję. Równie dobrze, to ja mógłbym powiedzieć, że większość czasu spędzasz z tym całym Mirkiem niż ze mną. Cały czas macie jakieś sprawy służbowe do przedyskutowania, a jak wracam z treningów to jednokrotnie widziałem go na klatce.
- Przewracasz kota ogonem. Nie rozmawiamy o mnie tylko o tobie. A ja po prostu sobie nie życzę, żeby ta cała Karinka non stop przeplatała się w naszym życiu.
Chłopak zacisnął pięści.
- Irytuje mnie jej obecność. Jej wzrok, ruchy wszystko co robi. Przecież ona chcę cię owinąć wokół palca, a ty oczywiście jak zwykle tego nie widzisz.
Myliła się i Michał doskonale zdawał sobie z tego sprawę. O ile brunetka naprawdę starała się unikać spotkań z nim, wspólnie spędzanego czasu czy jakichkolwiek innych rodzajów kontaktów z siatkarzem, o tyle on wręcz potrzebował widoku czy dotyku Kariny. To on zainicjował ich pocałunek podczas podróży do Piotrkowa, ta ich wspólna noc też nie miałaby miejsca gdyby to nie on zaczął. Wiedział, że ona też tego pragnęła, może też i dlatego posunął się do takich a nie innych działań.
- Przesadzasz Julka.
- Ja przesadzam? To wytłumacz mi dlaczego o tym, że jechała razem z tobą do Piotrkowa dowiedziałam nie dość że po fakcie to jeszcze od osoby trzeciej. O tym, że kiedyś byliście razem też dowiedziałam się tylko i wyłącznie dla tego, że znalazłam wasze wspólne zdjęcie, bo oczywiście ty nie łaskaw mi byłeś o takim czymś powiedzieć.
- Chciałbym ci tylko przypomnieć, że sama zrezygnowałaś z jazdy do Piotrkowa twierdząc, ze nie będziesz spędzała świąt z moją rodziną, po tym jak ostatnio pokłóciłaś się z moimi rodzicami. Oboje z Kariną pochodzimy z tego samego miasta więc to chyba logiczne, że zaproponowałem jej podwózkę. Miała się tłuc pociągami?
Z każdą kolejna kłótnią Michał miał już serdecznie dość jej ciągłego narzekania. Już wcześniej jego mama twierdziła, że Julia nie jest odpowiednią kandydatką na jego żonę, ale brunet zaślepiony urodą blondynki w ogóle nie słuchał żadnych rad. Teraz zaczynał dostrzegać, że jego rodzicielka miała rację.
- To jak w takim razie Karinka jest taka wspaniałą, to może jej powinieneś był się oświadczyć, co?
- Wiesz chyba masz rację.
Nie wytrzymał. Zgarniając ze stołu klucze od auta, które zostawił tam zaraz po przyjściu, w pośpiechu wyszedł z mieszkania dziewczyny. I tak było już od kilku tygodni, a brunet coraz bardziej męczył się w tym związku. Tylko, ze sam na własne życzenie znalazł się w takiej a nie innej sytuacji. Nie obchodził go nawet fakt, że na dworze było strasznie zimno, a on nie miał na sobie nic cieplejszego. Nie wiedząc nawet gdzie miałby pojechać wsiadł do samochodu i odpalił silnik. Włączając radio i ogrzewanie z piskiem opon odjechał spod swojego bloku. Wyjeżdżając na prostą drogę już poza Bełchatowem zdecydowanie nacisnął pedał gazu. W tym samym momencie usłyszał dźwięk swojego telefonu. Sięgając jedną ręką do kieszeni spodni wyjął z niego komórkę i spojrzał na wyświetlacz, spuszczając tym samym wzrok z jezdni. Widząc ‘ Julka dzwoni’  pokiwał lekko głową poczym rzucił telefon na siedzenie pasażera. Z powrotem podniósł wzrok na jezdnie tylko, ze było to już o ułamek sekundy za długo. Sprawdzając kto dzwoni zjechał delikatnie na drugi pas, a teraz jechał wprost na zderzenie czołowe z innym samochodem. Skręcając mocno w prawo instynktownie nacisnął pedał hamulca. Auto uniknęło zderzenia, nie mnie jednak obróciło się kilka razy dookoła własnej osi poczym zakończyło swój ‘taniec’ na jednym z drzew stojących przy drodze. Michał gwałtownie poleciał do przodu uderzając się głową o kierownicę. Ostatnią rzeczą jaką pamiętał był ogromny ból dolnej części ciała, chwilę potem stracił przytomność…