Rozdział 21 – „Któż to powiedział, że nie ma na świecie prawdziwej, wiernej i wiecznej miłości? A niechże wyrwą temu kłamcy jego plugawy język!”

„Tyle razy starałam się sprawić mój kochany z dawnych lat przyjacielu byś mnie zauważył, byś mnie zauważył, bym nie była w Twoich oczach jedną z wielu.” „Nie kłam, że kochasz mnie. Nie kłam, że weźmiesz gdzieś daleko tak, że nie znajdą nas.”

Mijały dni, które zmieniały się w tygodnie. Iza, nie liczyła już jak długo mieszka w Padwie. Każdy dzień był taki sam. Nie różnił się niczym od poprzedniego. Zwiedzanie miasta, w którym się zakochała od pierwszego wejrzenia zakończyła już dawno. Spacerowała zazwyczaj po włoskich uliczkach sama. Michał, całe dnie spędzał na treningach, a kiedy już nich wracał nie marzył o niczym innym tylko o tym, aby jak najszybciej znaleźć się w łóżku. Poświęcał blondynce bardzo mało czasu, a ona z każdym dniem stawała się coraz bardziej samotna. W ich wspólne życie wkradała się nuda i rutyna. Dodatkowo Iza, nie lubiła być od kogoś uzależniona, a tam we Włoszech nie pracowała. Całe dnie spędzała w domu. Wszystko stawało się nudne i monotonne, a tym samym nie ułatwiało jej to próby zapomnienia o Zbyszku. Wręcz przeciwnie.. Coraz częściej o nim myślała. Śnił jej się po nocach. Zawsze wtedy trzymał ją w swoich silnych ramionach. Zielone tęczówki bruneta były wtedy tak realne, że czasami Iza zapominała o tym, że to tylko sen i budziła się z uczuciem żalu. Robiła już wszystko, aby Bartman nie gościł zbyt często w jej myślach. Nie odbierała od niego telefonów i sama też nie dzwoniła. Mimo tego, że mu to obiecała to jednak nie chciała cierpieć słysząc ciepły męski głos w słuchawce. Marzyła o tym, aby wrócić do Warszawy i spotkać się z nim. W końcu tyle lat byli przyjaciółmi, a przez ostatnie kilka miesięcy w ogóle im się nie układał. Iza, miała wrażenie, że pobyt tutaj powoduje, że cierpi jeszcze bardziej.

Dodatkowo wspomnienia powracały jakby wbrew jej woli. Przypominała sobie rzeczy błahe, o którym by nigdy nie pomyślała, gdyby nie miała tyle wolnego czasu. Przeszłość znęcała się nad nią i chyba nie zamierzała przestać. Jakby to co było dawno temu chciało zabić ją od środka. Nienawidziła siebie samej. Nachodziły ją coraz częstsze wyrzuty sumienia w stosunku do Michała. Nie kochała go i musiała sama przed sobą przyznać, że nigdy nie będzie w stanie go pokochać, choćby nie wiadomo jak się starała. Oprócz wyrzutów sumienia dotyczących Kubiaka, pojawiały się te, który tyczyły się Bartmana. Iza, odnosiła wrażenie, że swoją decyzją o związku z Miśkiem i wyjazdem do Włoch zraniła go bardziej niż jakakolwiek inna kobieta w jego życiu. Nie umiała wyjaśnić czemu tak czuła, ale po prostu tak było i nie mogła na to nic poradzić.

Pamiętała jak cały czas robiła wszystko aby Zbyszek zauważył w niej kogoś więcej niż przyjaciółkę. Zastanawiała się jakim cudem brunet nie dostrzegł jej starań. Wydawało się to całkiem normalne, to całe zachowanie i uczucia jakimi siebie darzyli. Zielone tęczówki blondynki spoczęły na kalendarzu.

- Dwudziesty trzeci marca – powiedziała sama do siebie i stwierdziła, że siedzi bez sensu w Padwie półtora miesiąca i na nic jej się to nie zdało.

Zrezygnowana usiadła w fotelu i schowała twarz w dłoniach. Nie wiedziała kompletnie co ma robić. Serce mówiło, że powinna wrócić do Polski, do Warszawy i powiedzieć Zbyszkowi o swoich uczuciach. Z kolei rozum twierdził, że to byłoby całkowicie pozbawione sensu. W końcu Michał troszczył się o nią i opiekuje się nią. Dziewczyna nie wiedziała co robić. Targały nią sprzeczne emocje. Nawet jej tata twierdził, że powinna przed wyjazdem wyznać Zbyszkowi prawdę na temat swoich uczuć. Z kolei jej rodzicielka uważała, że skoro Bartman do tej pory nie zainteresował się Izą, to tego już nie zrobi i nie powinna się na niego oglądać. Izabela postąpiła tak jak chciała tego jej mama i wyjechała.

- Iza – z jej własnego świata wyrwał ją Michał, który wrócił z pracy.

- Cześć – odpowiedziała dziewczyna i dopiero teraz zorientowała się, że stoi w ich sypialni i pakuje swoje rzeczy do walizki. Kompletnie nie wiedziała kiedy znalazła się w tym pokoju i zaczęła się pakować.

- Co ty robisz? – spytał mężczyzna.

- Pakuję się – odpowiedziała dziewczyna.

- Widzę.

- Michał musimy porozmawiać.

Para usiadła w salonie. Przez chwilę panowała między nimi cisza.

- Michał, wracam do Polski. Nie czuję się dobrze w Padwie. Duszę się tutaj – powiedziała blondynka.

- Zauważyłem, ale tu nie chodzi o to, prawda? – jego oczy uważnie przypatrywały się kobiecie.

- Masz rację. Chodzie o to, że…

- … że kochasz Zbyszka.

- Skąd wiesz? – spytała zdziwiona.

- Domyśliłem się przed naszym wyjazdem. Zbyt mocno nalegałaś na to abym zabrał cię ze sobą – wyjaśnił.

- Michał, przepraszam. Jestem beznadziejna.

- Nie, Iza, nie jesteś. Uwierz mi, że ja gdy wróciłem do Padwy spotkałem swoją dawną dziewczynę i wszystkie uczucia wróciły – powiedział.

- Czemu mi nie powiedziałeś? Michał, zdradziłeś mnie – powiedziała Iza.

- Ty w swoich uczuciach też nie byłaś do końca szczera – zauważył.

- Ale nigdy nie przespała się ze Zbyszkiem, kiedy byliśmy razem. A to jest różnica panie Kubiak.

- Iza, uspokój się. Widziałem, że się tutaj meczysz, ale nie chciałem cię wyganiać.

- Więc sama się wyniosę – powiedziała Iza i wyszła z pokoju, aby telefonicznie zamówić bilet na najbliższy lot do Polski.

Blondynka dobrze wiedziała, że nie była do końca szczera z Michałem, ale to nie uprawniało go do zdrady. Szanowała jego oraz jego męskie uczucia, a on tak po prostu umiał pójść do łóżka z inną kobietą. To nie mieściło się w jej głowie. Dwa dni po kłótni z Michałem Izabela wróciła do kraju. O tym wiedzieli tylko jej rodzice, którzy nie kryli zawodu, że jej związek z Michałem się skończył. Najbardziej widoczne było to po mamie dziewczyny. Iza była teraz gotowa powiedzieć Zbyszkowi o swoich uczuciach. Teraz dopiero była gotowa na to, aby móc przyjąć do wiadomości prawdę o tym, że Zbigniew Bartman nie kocha jej i zawsze będzie tylko jego przyjaciółką. Dodatkowo Iza, starała się jakoś logicznie rozplanować lub inaczej zaplanować spotkanie z brunetem. Jednak gdzieś w środku bała się tego, ponieważ mimo tego, że była gotowa na najgorszą prawdę z jego strony nie wiedziała czy później między nimi dalej będzie istniała więź przyjaźni, taka jak do tej pory. Dlatego gdy wylądowała od razu postanowiła udać się do swojego dawnego mieszkania.

W SZPITALU

Michał, od kilku tygodni leżał w szpitalu. Wybudził się ze śpiączki kilka godzin temu. Lekarze jeszcze nie powiedzieli mu, że stracił władze w nogach. On sam był bardzo obolały. Gdy pytał pielęgniarkę, która wchodziła do jego sali, aby sprawdzić czy wszystko z nim w porządku zawsze zbywała go zdaniem, że lekarz mu wszystko powie. Jednak ja na razie żaden z lekarzy nie kwapił się aby powiedzieć siatkarzowi jaki jest jego stan zdrowia. Bąkiewicz, sam przeczuwał, że coś jest nie tak. Nie mógł poruszyć nogami. W ogóle ich nie czuł. Nie wiedział czym to jest spowodowane. Odganiał od siebie najgorsze myśli o paraliżu. Nie teraz. W końcu do jego sali wszedł lekarz.

- Dzień dobry. Jak się pan czuje?

- A jak mam się czuć? Nikt mi nie chce nic powiedzieć. Może w końcu się dowiem co się stało i jak się sytuacja przedstawia – powiedział zły siatkarz.

-Proszę się tylko nie denerwować. Miał pan dość poważny wypadek samochodowy, który niestety ma dość poważne skutki – powiedział lekarz.

- To znaczy?

- Został uszkodzony kręgosłup, a co za tym idzie stracił pan czucie w nogach… - Michał nie słuchał dalej lekarza.

Nie mógł uwierzyć, że to się stało naprawdę. Teraz miał być kaleką. Mógł zapomnieć o grze w siatkę i o normalnym życiu, które chciał prowadzić. Przez jedną głupią kłótnię z Julką stracił wszystko na co pracował długie lata. Dodatkowo jeszcze jej tutaj nie było. Nie wiedział czemu jej tutaj nie ma. Powinna być i go wspierać. W końcu planowali ślub. Zaczynali szukać Sali, wybierać zaproszenia. Wszystko miało być jak z bajki, a ona nawet nie odwiedziła go jeszcze w szpitalu. Nie interesowało go to, że jest w pracy. Gdyby to ona znalazła się na jego miejscu, nawet gdyby był na końcu świata robiłby wszystko, żeby jak najszybciej znaleźć się przy niej. Michał, nie słuchał lekarza do końca, więc nie wiedział, że jeśli poddałby się długiej i ciężkiej rehabilitacji być może czucie w nogach by powróciło. Dla niego wszystko było skończone.

- Michał – z rozmyślań wyrwał go głos blondynki, która niewiadomo kiedy pojawiła się w pomieszczeniu.

- W końcu postanowiłaś mnie odwiedzić – powiedział z ironią i nie zaszczycił nawet jednym krótkim spojrzeniem.

- Michał, byłam w pracy. Nie mogłam się tak od razu wyrwać. Zrozum.

- A może nie mogłaś się oderwać od Mirka? Wiesz co, przestałabyś udawać, że ci na mnie zależy – warknął siatkarz.

- Michał, to wszystko twoja wina. To ty straciłeś rozum dla tej całej Kariny! Ona była ważniejsza od wszystkiego! Kłamałeś, że mnie kochasz!

- Bzdury opowiadasz.

- Oczywiście. Jak zawsze! Wiesz, co to koniec. Nie zamierzam być z kimś kto mnie okłamuje, A na dodatek teraz będzie potrzebował opieki cały dzień – stwierdziła i wyszła trzaskając drzwiami.

Michał, nie mógł uwierzyć, że związał się z kobietą, która nie umiała mu pomóc w tej ciężkiej sytuacji tylko jak tchórz uciekła z pola bitwy.