Rozdział 22 – „Wśród siedmiu dni tygodnia, jednakich tak. W tańczących deszczu kroplach, zawodu łzach. Po lustra obu stronach w nowych wciąż marzeniach…”

Zamykając za sobą drzwi do mieszkania Zbyszek westchnął lekko. Nie lubił wracać wiedząc, że w domu nie czeka na niego Iza. Odkąd blondynka wyjechała z Michałem do Włoch mimo złożonej przyjacielowi obietnicy jeszcze ani razu nie zadzwoniła, co więcej jej telefon ciągle milczał i Bartman pomimo najszczerszych chęci nie mógł się z nią skontaktować. Wprawdzie pozostawał mu jeszcze Michał, ale brunet musiałby wtedy przyznać się Kubiakowi, że miał rację co do uczucia jakim Zbyszek darzy Izę. Kochał ją z całego serca i nawet na chwilę nie mógł przestać o niej myśleć. Wiedział, że dalsze bycie w związku nie ma najmniejszego sensu więc po prostu oznajmił rudowłosej dziewczynie, ze to już koniec. I od tamtej pory był już zupełnie sam. Nie miał najmniejszej ochoty a wspólne wychodzenie z przyjaciółmi do klubów czy całonocne maratony filmowe, które kiedyś były nieodzownym elementem jego życia. Chyba wreszcie wydoroślał i zdał sobie sprawę z tego co tak naprawdę jest ważne. Przez własną głupotę sprawił, że najważniejsza kobieta w jego życiu wyjechała setki kilometrów od niego, aby na nowo ułożyć sobie życie u boku innego mężczyzny. A on najzwyczajniej w świecie za nią tęsknił. Potrzebował jej jak powietrza i nie mógł zaakceptować faktu, że nie ma jej już obok niego.
Zbyszek opanuj się! Przecież ona żyje. 

Brunet sam łapał się na tym, że coraz częściej mówił o niej w czasie przeszłym. A ona przecież żyła, tylko, że obecnie dzieliła ich dosyć spora odległość. Ale to podobno miało być tylko chwilowe i Iza miała wrócić do Polski. Zbyszek obawiał się już tylko jednego – że kiedy blondynka znów zamieszka w Warszawie dla niego może być już za późno by cokolwiek zdziałać. W końcu we Włoszech ma tylko Michała, przebywa z nim non stop, to dla niego postanowiła wyjechać na jakiś czas więc to musi być miłość. Kubiak ją kochał, podobnie jak Bartman, tylko, ze ten drugi na własne życzenie ją stracił. A teraz nie pozostało mu już nic innego jak tylko czekać i wierzyć, że to wszystko nie jest jeszcze skończone…

Uśmiechając się gorzko pod nosem Zbyszek skierował swoje kroki do pokoju dziewczyny. Często przychodził tu i siadając na łóżku starał sobie przypomnieć najlepsze lata ich przyjaźni kiedy oboje byli wręcz nierozłączni i mogli rozmawiać o wszystkim. Teraz brunet dałby wszystko żeby móc tylko znów zamknąć filigranowe ciało blondynki w swoich silnych ramionach i napawać się zapachem jej ulubionych perfum. Jego rozmyślania przerwał dzwonek do drzwi. Ociężale brunet udał się w stronę przedpokoju, aby przekonać się, kto taki złożył mu wizytę. Otwierając drzwi nie mógł uwierzyć własnym oczom. Iza, jego Iza stała w progu, a przez jej ramię przewieszona była torba podróżna.
- Izka? Co ty tu robisz?
- Cześć Zbyszek – na jej twarzy pojawił się delikatny uśmiech – Mogę zatrzymać się u ciebie na kilka dni?
Nie odpowiedział. Po prostu mocno przytulił ją do siebie…

TYMCZASEM

Leżąc w szpitalnym łóżku Michał beznamiętnie wpatrywał się w jeden punkt na suficie. Trudno było określić jak się czuł. Z dnia na dzień zawalił mu się świat. Jeszcze nie tak dawno grał w siatkówkę, bawił się z przyjaciółmi, używał życia, a teraz będzie już na zawsze przygwożdżony do wózka inwalidzkiego. Przecież był jeszcze młody, całe świat leżał u jego stóp, a tymczasem jedna chwila sprawiła, że najprawdopodobniej już nigdy miał nie stanąć o własnych nogach. Najgorzej bolał fakt, że poniekąd był z tym wszystkim sam. Oczywiście miał wsparcie zarówno u rodziców jak i przyjaciół nie tylko tych z Warszawy, ale również z Bełchatowa. Niemniej jednak to nie samo co bliskość ukochanej kobiety. Julka go zostawiła i poniekąd miała rację, ze Michał nigdy jej nie kochał. To była zwykła fascynacja, zauroczenie, ale nie miłość. A Karina jeszcze ani razy nie przyszła do niego do szpitala. Bąkiewicz mając już dosyć przepełnionego litością i współczuciem wzroku swoich rodziców wręcz wymusił na nich, żeby wrócili do Piotrkowa twierdząc, że w razie potrzeby chłopcy z Politechniki na pewno mu pomogą.
- Dzień dobry panie Michale. – miłą pielęgniarka w średnim wieku z uśmiechem na ustach weszła do sali – Jak się pan dzisiaj czuje.
- Tak jak widać.
- Południe, a u pana takie pustki, to aż nie możliwe.
- A jednak. – brunet westchnął głośno – Rodzice wrócili do Piotrkowa, chłopcy ze Skry mają dzisiaj mecz z Politechniką, ale obiecali, że później do mnie jeszcze zajrzą. Wiadomo, kiedy będę mógł wyjść ze szpitala? Już mam dosyć tego białych ścian i chcę wrócić do domu.
- Panie Michale ja też wiele rzeczy chcę, ale nie mogę mieć wszystkiego. Musi się pan uzbroić w cierpliwość, a jeśli panu tak doskwiera samotność to już nie długo powinna przyjść ta dziewczyna, która tak się o pana każdego dnia wypytuje. Powiem jej, żeby zaszła tutaj.
Zdziwiony Michał spojrzał na kobietę. Nie miał pojęcia o kogo mogłoby jej chodzić.
- Przepraszam, jaka dziewczyna.
- Taka brunetka, bardzo ładna. Codziennie tu przychodzi i zaczepia którąś z pielęgniarek pytając się o pana. Kiedy był pan nie przytomny to niema cały czas siedziała na korytarzu i patrzyła się przez szybkę czy wszystko w porządku, ale nigdy nie chciała wejść do środka. Wiemy, że nie powinniśmy jej nic mówić, ale ma te jej smutne spojrzenie działa na nas w taki sposób, że zawsze jej odpowiadamy.
Na twarzy Bąkiewicza po raz pierwszy od kilku dni pojawił się delikatny uśmiech.
Karina.
W momencie gdy on myślał, że brunetka znowu go zostawiła, ona cały czas była w jego pobliżu. Czuwała nad nim i interesowała się tym co się z nim teraz dzieję.
- Siostro, czy mogłaby siostra powiedzieć jej kiedy przyjdzie, żeby do mnie przyszła, bardzo proszę?
- Oczywiście, że przekaże. – kobieta uśmiechnęła się szeroko poprawiając kabelek od kroplówki i zerkając na monitor urządzenia stojącego przy łóżku
 
… ta wszechogarniająca go biel działała mu już naprawdę na nerwy, ponad to fakt, że został kaleką tylko dolewał oliwy do ognia. Jak na razie nie był w stanie pogodzić się, a tym bardziej zaakceptować tego, ze od teraz będzie musiał poruszać się na wózku inwalidzkim. On był sportowcem, każdy dzień zaczynał się i kończył na ćwiczeniach fizycznych w siłowni czy na hali.  Teraz nie wyobrażał sobie tego, że miałby już nigdy nie ustać na własnych nogach. Jakby na zaprzeczenie tych słów podniósł delikatnie głowę próbując zmusić swoje ciało do tego, żeby móc poruszyć palcami u stóp. Bez skutecznie. Zrezygnowany opadł na poduszkę przymykając powieki. Wciąż miał nadzieję, że to tylko zły sen, ze obudzi się z tego koszmaru i wszystko będzie dobrze, chociaż to przecież było nierealne.
Nagle usłyszał czyjeś kroki tuż przy swoim łóżku. Natychmiast otworzył oczy. Widząc Karinę, która właśnie siadała na krześle obok, na jego twarzy mimowolnie pojawił się uśmiech.
- Cześć Michał. – dziewczyna odwzajemniła gest – Pielęgniarka mówiła mi, ze prosiłeś, żebym do ciebie zajrzała.
Bąkiewicz spojrzał w jej czekoladowe tęczówki. Były inne niż zazwyczaj. Chłopak przeczuwał, ze najprawdopodobniej kilka ostatnich nocy nie należały dla niej do tych najprzyjemniejszych. Dość spore sińce pod oczami, zmęczone spojrzenie i lekko roztrzepane włosy były nie tylko oznaką niewyspania, ale również hektolitrów wylanych łez.
- Dlaczego wcześniej nie przyszłaś?
- Nie wiedziałam czy byś tego chciał. To wszystko jest moją winą. Gdybym znowu nie pojawiła się w twoim życiu, gdybym nie dawała Julce tych wszystkich powodów do zazdrości i jakiś pretensji pod twoim adresem to wszystko by się nie zdarzyło – jej głos wyraźnie się łamał – Znowu złamałam dane ci słowo Michał.
- Karina co ty wygadujesz?
- Obiecałam, ze nie będę wtrącała się w twoje życie, że dam ci spokój a tymczasem… - brunetka spuściła wzrok mając nadzieję, że siatkarz nie zauważy jej łez – Ja cię przepraszam, Michał.
- Karina to nie jest twoja wina. Mógłbym obwiniać siebie, Julkę, ale nie ciebie. – jego dłoń instynktownie powędrowała na złożone dłonie dziewczyny i delikatnie je uścisnęły
Bał się tego co będzie jutro. Nie był pewny czy poradzi sobie sam w zaistniałej sytuacji, ale przecież nie mógł pokazać kobiecie, którą kocha, że jest słaby albo co gorsza sprawić, żeby to ona czuła się wszystkiemu winna. Mogli już nigdy nie być razem, ale on po prostu nie mógł patrzeć w jej smutne tęczówki…