Rozdział 23 – „Przyjaźń poznaję po tym, że nic nie może jej zawieść, a prawdziwą miłość po tym, że nic nie może jej zniszczyć.”

„Wracają do mnie miliony wspomnień. Wracają chwile, jak najczulsza noc. Już nie zapomnę. Widzisz to po mnie, bo czuję, że żyję, bo czuję tę moc.” „Widziałam orła  cień. Do góry wzbił się niczym wiatr. Niebo to jego świat. Z obłokiem tańczył w świetle dnia.”

Iza, siedziała razem ze Zbyszkiem na kanapie. Wtulona w niego czuła jego ciepłą dłoń na swoim ramieniu. Popijała swoją ulubioną malinową herbatę, której tak brakowało jej we Włoszech. Było tak jak za dawnych czasów. Potrafili siedzieć godzinami w milczeniu, ale najważniejsze, że byli razem. Nie musieli nic mówić.

- Zbyszek, a co u ciebie i Agnieszki? – spytała Iza i spojrzała na przyjaciela.

- Nie jestem już z Agnieszką. Rozstałem się z nią kilka dni po Twoim wyjeździe.

- Dlaczego? – spytała blondynka i ręce mocniej zacisnęła na kubku.

- Nie kochałem jej nigdy. Musiałem mieć jakąś chwilę słabości gdy zacząłem się z nią spotykać. Ale wiesz, że zakochałem się tak naprawdę. Na poważnie?

- Kim jest ta szczęściara? – spytała Iza, a w jej oczach pojawiły się łzy.

- Nie ważne kim jest. Ma kogoś kogo kocha i nie chce wchodzić z butami w jej życie – stwierdził brunet.

Iza, odsunęła się od Bartmana i spojrzała na niego.

- Uważam, że powinieneś  jej powiedzieć co czujesz. Będzie ci z tym łatwiej.

Brunet, po tych słowach ponownie przytulił do siebie Izabelę. Kochał ją nad życie. To z nią chciał spędzić resztę swoich dni. Bez niej wszystko wydawało się szare i puste. Wiedział, że Iza dalej jest z Michałem, ale postanowił powiedzieć jej prawdę o swoich uczuciach.

- Myślisz, że powinienem jej to powiedzieć? – spytał.

- Uważam, że tak – odpowiedziała.

- Kocham Cię, Iza. To ty jesteś kobietą, w której się zakochałem.  

Blondynka, zakrztusiła się herbatą, którą właśnie piła. Spojrzała na niego. Nie mogła w to uwierzyć. Tyle lat marzyła o tym, żeby usłyszeć z jego ust, że on ją kocha i kiedy nagle to się stało nie wiedziała kompletnie co robić. Odstawiła kubek z herbatą na ławę i przysunęła się bliżej do niego, a następnie z ogromną zachłannością wpiła się w jego usta. Zbyszek, bez żadnego sprzeciwu odwzajemnił pocałunek. Przez jego myśl, ani przez moment nie przeszła myśl, że Iza przecież jest z Michałem. Liczyło się tylko to, że znowu może smakować jej ust za którymi tak tęsknił. Znowu trzymał ją w swoich ramionach. Jej ciało, jej perfumy, jej bliskość doprowadzały go do szaleństwa.

- Kocham Cię, panie Bartman. Nie wiem jak długo i od jak dawna. Wiem tylko tyle, że kocham – powiedziała Iza, kiedy nachwalę przestali się całować.

- Przepraszam, że przez tyle lat cię raniłem. Pomyliłem przyjaźń z miłością. Ale teraz nie pozwolę żebyś cierpiała przeze mnie. Obiecuję.

Blondynka, znowu poczuła usta bruneta na swoich wargach. Oddała się całkowicie przyjemności. Dziewczynie kręciło się w głowie. Cały świat wirował, a ona nawet przez chwilę nie chciała aby Zbyszek przestawał ją całować. W pewnym momencie poczuła, że mężczyzna podnosi ją z kanapy i gdzieś niesie. Złapała się mocniej jego szyi i zaufała mu całkowicie. Brunet położył ją na łóżku. Jego pocałunki zeszły na jej szyję i dekolt. Iza, uśmiechnęła się. Sama zdjęła z niego jego koszulę. Nie ważne było to, że właśnie kilka minut temu wyznali sobie miłość. Wszystko było mało istotne oprócz tego, że w końcu dwie połówki serc odnalazły do siebie drogę. Ręce Zbyszka błądziły po całym ciele Izy, a jej na nowo poznawały jego fakturę. Stopniowo pozbawiali się zbędnej garderoby. Opętani pożądaniem nie myśleli o niczym tylko o tym, żeby stało się to co wisiało w powietrzu już od dawna. Brunet, doskonale wiedział co ma robić. W końcu stali się jednością. Iza, nie mogła uwierzyć w to co się stało. Miała wrażenie, że to sen, że to wszystko zaraz się skończy. Jednak czuła się szczęśliwa. W końcu po tylu latach skrywania swoich uczuć mogła go teraz bez żadnych konsekwencji pocałować, przytulić.

Leżeli przykryci kołdrą wtuleni w siebie. Zbyszek, gładził ręką nagie ramie blondynki. Dopiero teraz dotarło do niego, że Iza zdradziła Michała. Nie wiedział, czemu, ale kompletnie się tym nie przejął, ale czuł się w obowiązku powiedzenia jej tego.

- Iza… - zaczął, a blondynka mu przerwała.

- Bartman, jeśli zaraz powiesz mi, że to wszystko nie powinno się zdarzyć, to jak Bóg mi świadkiem zabije cię – powiedziała dziewczyna.

- Spokojnie, kochanie. Nic takiego nie powiem. Tylko powiedz mi co z Michałem? – spytał i pocałował ją w czoło.

- Nie jesteśmy razem. Rozstaliśmy się dwa dni temu, bo mnie zdradził. Ale teraz to już się nie liczy.

- Masz rację. Nie liczy się już nic. I ślicznie pani wygląda pani Bartman – powiedział Zbyszek patrząc jej w oczy.

- Czy to miały być oświadczyny panie Bartman?

- Jak najbardziej. Liczę nawet, że zostaną one przyjęte – powiedział brunet i pocałował blondynkę.

- To dobrze pan liczy. Z ogromną radością wyjdę za pana zamąż – odpowiedziała Iza.

Nie ważne było to co powiedzą znajomi na tak szybkie zaręczyny. Nie liczyło się nic. Zbyt długo musieli się odnajdywać, żeby teraz tracić czas na jakieś bezsensowne etapy chodzenia, żeby móc zacząć planować ślub. Dodatkowo brunet był pewny, że to właśnie Iza jest kobieta jego życia. Najważniejszą i jedyną. Bez niej nic nie miało sensu. Przytulił ją mocno do siebie.

NA JEDNYM Z WARSZAWSKICH OSIEDLI

Karina i Iza , z niepokojem patrzyły na to jak Zbyszek, Krzysiek oraz Damian zastanawiają się jak przetransportować Michała z wózkiem na czwarte piętro. Nie mieli na to kompletnie żadnej koncepcji. Nie chcieli go w żaden sposób upokorzyć. Jego wypadek, który miał miejsce miesiąc temu spowodował, że wszyscy zawodnicy w zespole czuli, że muszą mu pomagać ze wszystkich sił. Nie rozumieli tylko, że Michałowi ciężko jest się pogodzić z tym co się dzieje i jak ma teraz wyglądać jego życie. Jego frustracja z dnia na dzień rosła. Czuł się kompletnie nie przydatny do niczego. Miał mieć teraz problem z najprostszymi czynnościami. Miał mieć zawsze już kogoś do pomocy.

- Dobra, chłopaki nie ma sensu dalej się namyślać. Jakby była winda było by po problemie, ale windy nie ma, więc musimy go przetransportować w następujący sposób osobno Michał i osobno wózek – stwierdził Krzysiek i lekko uśmiechnął się do Michała, który spojrzał na niego wzorkiem pełnym złości.

- No, innego wyjścia nie ma, bo wózek mógłby się nam wyślizgnąć z rąk i wtedy spadlibyśmy ze schodów – zgodził się z nim Bartman.

Dziewczyny, zgodnie stwierdziły, że dla własnego bezpieczeństwa one zajmą się bagażem Michała. Brunetka postawiła sobie za punkt honoru pomóc Michałowi w tym ciężkim dla niego okresie i namówić go na rehabilitację, o której on nie chciał nawet słyszeć. Za każdym razem kiedy ktoś zaczynał ten temat on go momentalnie kończył. Brunet stał się okropny do zniesienia. O wszystko miał do wszystkich pretensje. Jakby wszyscy byli winni temu, że on uległ wypadkowi, w którym stracił czucie w nogach. Izie, wiele razy brakowało do niego cierpliwości i nie raz i nie dwa powiedziała mu co myśli o jego wiecznych humorkach. Była jedyną osobą, która uważała, że nie należy się z nim obchodzić jak z jajkiem i zachowywać tak jak on sobie to wymyślił. Mimo tych kilku mocniejszych awantur między nią, a brunetem, Michał dalej chętnie widział ją następnego dnia. Natomiast Karina starała się robić wszystko, żeby zadowolić siatkarza. Kiedy czuła burzę od razu starała się to załagodzić. Nie zawsze jej się to jednak udawało i czasami usłyszała kilka gorzkich słów od Michała, ale zawsze tłumaczyła to sobie tym, że mężczyzna do tej pory nie pogodził się z utratą sprawności. W końcu udało się bezpiecznie przenieść Michała do jego mieszkania, w którym miał być na razie uziemiony dopóki nie zostanie znalezione mieszkanie w bloku, który posiadałby windę i zjazd dla wózków.

- My musimy już iść. I tak jesteśmy już spóźnieni – powiedział Zbyszek i objął Izę ramieniem.

- A gdzie to się wybieracie? Kupiliśmy ciasto myślałem, że może jakaś kawa z Michałem czy coś – powiedział Krzysiek.

- Do moich rodziców. Muszę im pokazać nową dziewczynę, a swoją drogą to zamierzamy się później postarać o małego Bartmana – powiedział Zbyszek z cwaniackim uśmiechem za co oberwał od śmiejącej się Izy sójkę w bok.

- A to Krzysiu nie przeszkadzajmy im w tej ciężkiej pracy – stwierdził Damian i puścił do Bartmana oczko.

Para, wyszła z mieszkania.

- Chłopaki, nie chcę was wyganiać, ale Michał jest w słabym nastroju na ciasto, więc… - zaczęła Karina, ale nie dokończyła, bo Krzysiek jej przerwał.

- … więc my się już ulatniamy. I nie wiem jak, ale jakoś podzielimy się w opiece nad Michałem. Nie możemy go zostawić samego, w końcu dzięki jego fenomenalnej grze udało nam się wejść do pierwszej szóstki.

Krzysiek i Damian wyszli z mieszkania bruneta, a Karina zaczęła robić herbatę dla siebie i Michała. Nie zauważyła kiedy w kuchni znalazł się siatkarz. Jego smutne brązowe tęczówki uważnie przypatrywały się dziewczynie. Kiedy widział, że nie da rady sobie zrobić nawet głupiej herbaty ogarnęła go rozpacz. Frustracja wzrosła. Był zdany na czyjąś łaskę lub nie łaskę.

- Wyjdź stąd – powiedział mężczyzna.

- Słucham? – spytała dziewczyna.

- Powiedziałem wyjdź stąd. Dam sobie radę – powtórzył.

- Michał, przestań się denerwować. Wszystko będzie dobrze. Za kilka dni zaczniesz rehabilitacje i wrócisz do sprawności fizycznej.

- Do niczego nie wrócę rozumiesz?! Straciłem wszystko co było dla mnie sensem życia. Teraz jestem kimś, kto potrzebuje czyjejś litości!

- Michał, ale ja nie jestem tutaj z litości. Chcę ci tylko pomóc – Karina, próbowała w jakiś sposób wyjaśnić wszystko.

- Wyjdź stąd! – krzyknął siatkarz, a po chwili usłyszał jak drzwi od jego mieszkania zamykają się za płaczącą brunetką.