Rozdział 24 – „Kiedyś znajdę dla nas dom z wielkim oknem na świat. Znowu zaczniesz ufać mi nie pozwolę Ci się bać…”

Iza idąc krok w krok ze Zbyszkiem uśmiechnęła się szeroko czując na swojej talii ciepłą dłoń chłopaka. Nigdy nie przypuszczała, że mogłaby być, aż tak szczęśliwa jak teraz. Wiedząc, że mężczyzna jej serca darzy ją niemal taką samą miłością jak ona jego czuła się spełniona, a ponad to już niedługo miała zostać panią Bartman. Mając pewność, że obok siebie ma Zbyszka wiedziała, że nic złego nie może jej się stać.
- Kochanie. – z jej rozmyślań wyrwał ją rozbawiony głos siatkarza
- Tak?
- Nie odpływaj mi gdzieś w przestworza.
Blondynka uśmiechnęła się delikatnie pod nosem poczym mocniej wtuliła się w jego bok. Z początku ich prawdziwego związku nie mogła przyzwyczaić się do tego, że gdziekolwiek razem by się nie pojawili zawsze znajdowali się w obiektem ciekawskich spojrzeń wszystkich zgromadzonych. Nawet idąc ulicą dziewczyna czuła na sobie parzący wzrok innych ludzi, niemniej jednak z czasem przyszło jej się do tego przyzwyczaić, podobnie zresztą jak do tego, że nie musi obawiać się już swojego uczucia do Zbyszka, a wręcz przeciwnie może bez najmniejszych skrupułów cieszyć się z nim.
- Izka? – w pewnym momencie zaczepił ich wysoki blondyn
Bartman uważnie zlustrował chłopaka. Jego błękitne tęczówki idealnie pasowały do włosów w kolorze słońca i siatkarz z nie małą niechęcią musiał stwierdzić, że mężczyzna, który zaczepił jego narzeczoną był bez wątpienia przystojny.
- Izka no nie mów, że mnie nie poznajesz?
Blondynka z zaciekawieniem wpatrywała się w jego lazurowe tęczówki.

-Marek?!
Blondyn z uśmiechem energicznie pokiwał głową. Iza oswobadzając się z silnego uścisku Zbyszka oplotła swoimi dłońmi szyję chłopaka, a następnie delikatnie musnęła swoimi wargami jego policzek.
- To naprawdę ty, matko Marek. Ile to już lat?
Bartman chrząkając bardzo sugestywnie przypomniał pozostałej dwójce o swojej obecności.
- Zbyszek poznaj to Marek, mój kolega jeszcze z czasów gimnazjum. Przez trzy lata siedzieliśmy w jednej ławce, potem się przeprowadził do Szczecina i kontakt się urwał.
- Marek. – blondyn wyciągnął swoją dłoń w kierunku przyjmującego
Wcale nie chciał odwzajemniać gestu uprzejmości chłopaka, jednak widząc wzrok Izy był po prostu do tego zmuszony.
- Zbyszek. Jestem narzeczonym Izki.
Musiał to powiedzieć. Marek od samego początku powinien wiedzieć, że nie ma tu czego szukać, a już na pewno niech nie liczy na to, że będzie w stanie podbić jej serce. Bartman nigdy na to nie pozwoli. Dlatego przyglądając się jak Iza rozmawia z blondynem mimowolnie zaciskał mocniej pięści. Tak był zazdrosny, był cholernie o nią zazdrosny. Przerażała go myśl, że mógłby ją znowu stracić, nie teraz kiedy w końcu zrozumiał ile blondynka dla niego znaczy. W jej zielonych tęczówkach mieścił się cały jego świat, a serce już zawsze będzie należało tylko do niej. Kiedy ręka blondyna wylądowała na ramieniu dziewczyny Zbyszek miał ochotę obić mu tą jego śliczną buźkę, jednak wiedząc, ze to wcale w niczym by mu nie pomogło tylko zmierzył Marka gniewnym wzrokiem.
- Kochanie chyba musimy już iść – wymuszając na sobie uśmiech złapał Izę za rękę – Miło było cię Marek poznać, a teraz wybacz. Wiesz mamy jeszcze masę rzeczy do obgadania, zaproszenia, goście, tort i tak dalej. 

- Jasne. – chłopak zaśmiał się serdecznie – W sumie w Warszawie jestem tylko na kilka dni, i znów wracam do siebie do Szczecina, ale Izka musimy koniecznie się spotkać i porozmawiać. Jak będziesz miała czas i ochotę, to dzwoń o każdej porze –  wyciągając z kieszeni płaszcza wizytówkę chciał wręczyć ją dziewczynie, jednak siatkarz go uprzedził 

- Ohh oczywiście, że zadzwoni. – zgarniając kawałek papieru przyjmujący Warszawskiej Politechniki wsadził go do kieszeni spodni – Do następnego.
Iza była tak zdumiona całym tym zajściem, że nawet nie zdążyła zareagować. ‘Odciągnięta’ przez Zbyszka w stronę ich mieszkania nie miała nawet czasu, aby pożegnać się z dawnym znajomym. Była wściekła na Bartmana. Chłopak nigdy wcześniej tak dziwnie się nie zachowywał i blondynka nie miała pojęcia do czego zmierzał takim swoim postępowaniem ukazać. Jednego była pewna, bez zwątpienia muszą poważnie porozmawiać…
… wchodząc do mieszkania blondynka pchnęła za sobą drzwi zupełnie nie zdając sobie żadnej sprawy z tego, że tuż za nią szedł Bartman. Brunet z uśmiechem kręcąc głową w ostatniej chwili zdążył dłonią zamortyzować uderzenie.
- Co to do cholery miało być, Zbyszek? – gdyby jej zielone tęczówki mogły zabijać, siatkarz już leżałby martwy na progu ich mieszkania
- Nie rozumiem o co ci chodzi?
- Nie udawaj, doskonale wiesz, że mówię o Marku. Zachowywałeś się przy nim jak jakiś kretyn, zupełnie cię nie poznawałam.
- Izka…
Chłopak chciał ja przytulić jednak blondynka gwałtownie zrobiła krok w tył.
- Teraz to Izka, tak? A przy Marku zachowywałeś się jakbym była twoją własnością i nie miała prawa do niczego.
- Wiesz, że to nie tak? – brunet westchnął głośno
- A jak w takim razie?
- Po prostu jestem o ciebie potwornie zazdrosny Skarbie. – na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech – Wiem, że czasem jestem denerwujący, irytujący i gadam od rzeczy, ale naprawdę cię kocham i nie cierpię kiedy się na mnie gniewasz. – zielone tęczówki siatkarza uparcie się w nią wpatrywały – No przepraszam. Już dobrze?
Iza skrzyżowała ręce na piersiach. Wiedziała, że powinna była być twarda i stanowcza, ale widząc ten delikatny uśmiech Zbyszka, który po prostu uwielbiała, nie mogła się na niego dłużej gniewać. Fakt, zachował się jak ostatni zazdrośnik, ale na swoje usprawiedliwienie miał jeden, niepodważalny argument – kochał ją.
- Tylko, żeby mi to było ostatni raz. – śmiejąc się radośnie wtuliła się w umięśniony tors siatkarza – Zrozumiano?
- Tak jest szefowo.- odwzajemniając gest chłopak oplótł swoimi ramionami jej wątłe ciało – Słowo harcerza… 

TYMCZASEM
Karina przekręcając kluczyk w drzwiach mieszkania Bąkiewicza wzięła głęboki oddech. Nie była przekonana czy siatkarz aby na pewno życzył sobie ją widzieć, szczególnie po jej ostatniej wizycie. Nie miała mu za złe tego jak zareagował wczoraj, w końcu jednego dnia całe jego dotychczasowe życie zmieniło się o 360 stopni. Wszystkie jego plany i marzenia legły w gruzach, a pasja, jaką była dla niego siatkówka, stała się bezwartościowa. Rozumiała jego frustracje, złość czy żal. Dlatego też pomimo tego, że to właśnie na niej Michał często rozładowywał swoje emocję mówiąc gorzkie słowa, nigdy nie próbowała mu pokazać, że to ją w jakimś stopniu rusza, aż do wczoraj. Podczas ich ostatniej rozmowy maska, którą zawsze zakładała przy Bąkiewiczu, po porostu pękła. Nie miała siły powstrzymywać nagłego wybuchu łez, sama czuła, że z każdym dniem również i jej jest coraz ciężej. Zamiast wspólnie z Michałem sobie pomagać oni tylko sobie szkodzili. On swoim zachowaniem wbijał jej w serce tysiące małych igiełek, a ona swoją pomocą sprawiała, że brunet w swoim mniemaniu uważał się za bezużytecznego. Stąd też jego ostre słowa. Najłatwiej dla Kariny było by po prostu go posłuchać i dać mu święty spokój… ale nie potrafiła. Zbyt bardzo go kochała, żeby zostawiać go samego w zapewne najgorszym okresie jego dotychczasowego życia.
Wchodząc do mieszkania zamknęła za sobą drzwi. W środku panowała cisza.
- Michał? – wchodząc głębiej brunetka zostawiła reklamówki z zakupami w kuchni – Michał?
Żadnego odzewu. Z salonu dobiegały ją jedynie ciche odgłosy telewizora. Brunetka poczuła nieprzyjemne uczucie w okolicy podbrzusza. Podświadomość podpowiadała jej, że brak jakiejkolwiek odpowiedzi Michała nie wróży nic dobrego. Jej ciało mimowolnie zaczęło drżeć w momencie kiedy wchodziła do pokoju. Widząc Bąkiewicza który leżąc na łóżku oddychał równo, a w jeden z dłoni trzymał pilot, Karina odetchnęła z ulgą. Przez jej głowę przez te kilkanaście sekund przewinęły się wszystkie najczarniejsze scenariusze, jednak dziewczyna nawet nie pomyślała, że brunet mógłby po prostu spać. Zgarniając koc, który leżał na jednym z foteli okryła nim chłopaka. Poczym uśmiechając się delikatnie pod nosem wyszła z salonu i udała się do kuchni, żeby rozpakować zakupy. Kładąc odpowiednie produkty na daną półkę nuciła pod nosem swoją ulubioną piosenkę. W pewnym momencie odwróciła się gwałtownie po słoik z kawą jednak czując jak przed oczami zaczyna wirować jej świat odruchowo złapała się dłońmi za kuchenny blat, puszczając tym samym opakowanie. Szklane naczynko w kontakcie z płytkami rozbiło się na kilkadziesiąt małych kawałeczków. Karina oddychając głęboko przymrużyła powieki. Ostatnimi czasu takie nagłe zawroty głowy były u niej coraz częstsze. Ciągle się śpieszyła, wciąż miała masę spraw do załatwienia na głowie a ponadto miała problemy ze snem i źle się odżywiała. Jej życie teraz non stop kręciło się wokół Michała i zakładu, więc dziewczyna nie miała nawet czasu na porządny odpoczynek. Czując jak powoli wszystko wraca do normy brunetka przykucnęła przy zbitym słoiku z kawą próbując pozbierać większe kawałki szkła.
- Cześć. – brunetka tak zajęła się sprzątaniem, że nawet nie zauważyła kiedy w kuchni pojawił się Michał
- Cześć – podniosła na niego wzrok i w tym samym momencie niechcący skaleczyła się jednym z odłamków szkła – Cholera jasna.
Natychmiast wstała i odkręcając kran wsadziła dłoń pod bieżącą wodę.
- Przepraszam, nie chciałam cię obudzić. Przyniosłam ci zakupy, zaraz posprzątam to co narozwalałam i już mnie nie ma.
Michał uśmiechnęła się delikatnie pod nosem poczym podjeżdżając wózkiem bliżej niej sięgnął do jednej z niższej szafek i wyciągnął z jej wnętrza wodę utlenioną i plaster.
- Daj trzeba to przemyć.
Brunetka bez żadnych protestów podała mu swoją dłoń. Czując nieprzyjemne szczypanie w okolicy skaleczenia syknęła lekko z bólu. Widząc grymas na twarzy Kariny Bąkiewicz chuchnął na ranę próbując załagodzić skutki działania wody utlenionej. Dziewczyna była tak zaskoczona jego zachowaniem, że nie wiedziała co ma powiedzieć.
- Przepraszam cię za wczoraj, poniosło mnie.
- Przecież nie musisz mi się tłumaczyć, Michał.
- Ale chcę. Zachowałem się jak dupek, ale po prostu przeraża mnie fakt, że będę zawsze skazany na czyjąś pomoc, do końca swoich dni będę dla kogoś ciężarem. -  na jego twarzy pojawił się gorzki uśmiech
- Michał zabraniam ci tak mówić, słyszysz? Ba nawet nie masz prawa tak myśleć. Jesteś wspaniałym, normalnym facetem. Ciepłym, otwartym, szczerym… - brunet nie pozwolił jej dokończyć
- Jestem inwalidą Karina. Niepełnosprawnym, kaleką, nie jestem normalny.
- Michał, ja…
Znowu jej przeszkodził.
- Nie rozmawiajmy o tym dobrze? – przyklejając na jej palec plaster uśmiechnął się delikatnie w jej stronę – Co byś powiedziała na jakiś obiad. Mam ochotę na spaghetti pomożesz mi je przyrządzić?
Brunetka odwzajemniając gest skinęła głową na znak zgody…