Rozdział 25 – „Kochajmy siebie tak by w ludziach zbudzać smak radości, że oni też mogą tak"

Karina, czekała na Michała przed warszawskim ośrodkiem rehabilitacyjnym. Bąkiewicz postanowił uczęszczać na rehabilitację tylko dlatego, żeby wszyscy koledzy z drużyny, Karina i Iza dali mu w końcu święty spokój i przestali mu jęczeć nad uchem, że nie powinien się poddawać. A on przecież wiedział, że nawet ćwiczenia, w które wkładał dużo wysiłku nie dadzą zamierzonego efektu. Po każdym takim dniu był niezmiernie zmęczony i zgryźliwy. Wtedy przebywać mogła z nim tylko Karina, która okazała się oazą spokoju. Tylko ona umiała znosić jego ciągłe zmiany nastroju i nie potrzebne wybuchy emocji. Koledzy czasami nie mieli do niego już cierpliwości, ale wiedzieli, że jest to spowodowane faktem, że Michał nie może się pogodzić, że jego przygoda siatkówką, która była jego całym życiem skończyła się. Wszyscy z nich mieli świadomość, że kiedyś i oni będą musieli pożegnać się ze sportem, ale nikt nie chciał mieć  takiego zakończenia jak Michał Bąkiewicz. Kto jak kto, ale on nie zasługiwał na coś takiego. On zawsze ratował zespół z trudnych sytuacji. Był człowiekiem od czarnej roboty. Może nie zawsze występował w pierwszej szóstce, ale był filarem kadry Polski czy też klubowej drużyny. Nikt tak jak on nie potrafił podnieść na duchu czy wesprzeć, a teraz sam tego potrzebował i nie umiał tego przyjąć.

- Cześć – przywitała się z nim Karina buziakiem w policzek kiedy Michał wyjechał z ośrodka na wózku.

Siatkarz nie chciał aby ktokolwiek wchodził po niego do ośrodka. Chciał chociaż tam być przez chwilę samodzielny. Był na etapie poszukiwania mieszkania, które ułatwiłoby mu samodzielne poruszanie się i nie byłby skazany na ciągłą obecność kogoś w domu no i nie musiałby prosić kolegów o pomoc w wnoszeniu go na trzecie piętro po każdej rehabilitacji. Brunet spojrzał na zegarek. Dochodziła godzina dziewiętnasta. Chłopaki z Politechniki dopiero za godzinę mili być pod jego blokiem, żeby pomóc mu się dostać do mieszkania. W głębi ducha był im wdzięczny za pomoc, ale przecież on zawsze był nie zależny i nie potrzebował od nikogo pomocy. A teraz był od nich uzależniony, ta myśl zawsze go upokarzała. Nikt nie dał mu odczuć tego, że jest dla kogoś ciężarem, a już zwłaszcza nie Karina. Dziewczyna krążyła pomiędzy salonem, a domem Michała. U siebie tylko spała. Nie chciała go zostawić samego. Kochała go. Byłą tego pewna i w ten sposób chciała mu wynagrodzić to, że zostawiła go wtedy w tak brutalny i okrutny sposób. Najchętniej sama zajęłaby jego miejsce byle on mógł dalej grać w siatkówkę, ale nie mogła. Nie była w stanie mu pomóc inaczej. Mogła tylko opiekować się nim najlepiej jak mogła.

-Hej. Pójdziemy na spacer do parku? Tego nie daleko mojego bloku? – spytał Michał, a Karina spojrzała na niego zdziwiona. Nigdy wcześniej sam czegoś takiego nie proponował.

- Jasne. Bardzo chętnie – odpowiedziała i zaczęła prowadzić jego wózek w stronę miejsca do którego mieli się udać.

Umilali sobie czas rozmową. Oboje stwierdzili, że nie panuje już między nimi dziwne spięcie jakie było gdy spotkali się pierwszy raz w Warszawie. Jakby wszystkie żale jakie Michał miał do niej uleciały gdzieś daleko i miały nie wrócić. Nie znaczył oto jednak, że mogli być razem. W życiu Michała nie było już Julki. Pogodził się już z tym i uświadomił sobie, że kocha tylko Karinę i to ona jest kobieta jego życia, ale nie mógł jej tego powiedzieć, ponieważ nie chciał jej skazywać na wieczne życie z kaleką. Mimo, że go tak bardzo zraniła, uważał, że zasługiwała na lepsze życie niż to które on mógł jej dać. Przecież był niepełnosprawny. Nie był mężczyzną. Nie mógł jej utrzymać, to ona musiałaby zarabiać na dom. A tego jego psychika mogłaby nie znieść. Karina także go kochała. Jednak nie chciała mu tego powiedzieć, ponieważ obawiała się, że mężczyzna zarzuci jej, że mówi to, ponieważ się nad nim lituje. A ona to nie było miłość z litości. To była ta prawdziwa, jedyna, na całe życie. Dwoje ludzi, którzy kochali się tak bardzo, a bali się tego wyznania.

Spacerując tak po parku i obserwując ludzi, a czasem nawet śmiejąc się Michał dostrzegł w oddali dobrze znaną mu blondynkę. To była Julia. Nie doszła pani Bąkiewicz obejmowała w pasie innego mężczyznę. Jakby te kilka miesięcy, które spędziła z Michałem było nic nie warte. Dopiero teraz do niego dotarło jak bardzo skrzywdziłby Karinę gdyby wyznał jej miłość. Przecież Julka nie chciała mężczyzny kaleki. Czy w takim razie Karina chciałaby takiego jego? Doskonale znał odpowiedź na to pytanie i musiał w duchu pogodzić się z tym, że na zawsze będzie musiał być sam.

TYMCZASEM

Iza, postawiła na stole właśnie sałatkę, którą zrobiła jej mama. Blondynka nie mogła uwierzyć, że to właśnie dziś jest ten dzień, kiedy Zbyszek poprosi jej rodziców o jej rękę. Przygotowania do ślubu szły pełną parą. Wybrali już nawet termin, obrączki, tort i zaproszenia. Sakramentalne tak mieli powiedzieć tydzień po zakończeniu Mistrzostw Europy. Przyszła pani Bartman uśmiechała się delikatnie pod nosem. Nie mogła uwierzyć, że szczęście w końcu ją odnalazło. Ręką poprawiła niewidzialne zagniecenie na białym obrusie. Nie interesowało ja to, że nie miała złotego pierścionka na prawej dłoni. Nie był on jej niezbędny do szczęścia. I bez tego Zbyszek dwoił się i troił żeby zdążyli na czas z weselem. To jemu bardziej na tym wszystkim zależało niż jej. A ta ostatnia scena zazdrości utwierdziła ją tylko w przekonaniu, że naprawdę ją kocha.

- Iza, nie odpływaj w swój świat – powiedziała mama blondynki i zapięła kolczyki.

- Przepraszam, mamo. Zamyśliłam się – odpowiedziała dziewczyna.

- Widzę właśnie. Iza, chcę żebyś o czymś wiedziała – powiedziała jej rodzicielka.

- O czym mamo?                                                                        

- O tym, że nie popieram tego związku. Uważam, że Michał dużo lepiej do ciebie pasował.

- Zwłaszcza, jak mnie zdradził. Parą idealną byśmy byli, mamo  - powiedziała dziewczyna z przekąsem.

- Iza, ale przecież ty nie byłaś z nim z powodu miłości.

- To go nie usprawiedliwia mamo.

- Iza, zrozum, po prostu tyle lat czekałaś żeby Zbyszek cię pokochał i od tak teraz zgadzasz się zostać jego żoną. Dodatkowo, co to zaręczyny bez pierścionka? – kobieta wymyślała coraz to nowe przeszkody.

- Mamo, ja wiem, że Zbyszek nie jest wymarzonym kandydatem na zięcia i wiem, że przez wiele lat wylałam z powodu jego nowych kobiet morza łez, ale nie rozumiesz, że to już za nami? Ja go kocham, on kocha mnie. I na co mi pierścionek? Czy nie starczy to, że kochamy się? I nie ważne, że dotarło to do niego tak późno. Kocham go, mamo – powiedziała dziewczyna z taką pewnością, że jej rodzicielka nie miała co do tego już żadnych wątpliwości.

Obie kobiety były tak zajęte rozmową, że nie zauważyły kiedy tata Izy do mieszkania wpuścił Zbyszka z bukietem czerwonych róż dla mamy narzeczonej. Stał właśnie w progu jadalni i dokładnie słyszał każde słowo ich rozmowy. Dopiero teraz dotarło do niego jak bardzo krzywdził Izabelę. Ona kochała go od kilu lat. Od dobrych kilku lat dusiła w sobie miłość do niego. Słysząc każde jej słowo, które było przepełnione miłością do niego i to jak broniła go obudziły się w nim wyrzuty sumienia i wątpliwości czy na pewno jest idealnym kandydatem na jej męża. Blondynka, jego zdaniem zasługiwała na wszystko co najlepsze. Była kobietą piękną, przedsiębiorczą, która wiedziała czego chce w życiu. Potrzebował jej. Dopiero po kilku minutach rozmowy mama dziewczyny zorientowała się, że Zbyszek jest w pomieszczeniu.

- On, chyba po raz pierwszy to usłyszał – powiedziała starsza z kobiet i wyszła z pomieszczenia.

Blondynka odwróciła się i dopiero teraz zorientowała się, że jej brunet jest w pomieszczeniu. Nie wiedziała kompletnie co teraz powiedzieć. Nie chciał go ranić i nie powiedziała mu do tej pory jak bardzo cierpiała z powodu tych wszystkich innych dziewczyn, które były u jego boku.

- Iza, to prawda? – spytał Zbyszek patrząc jej prosto w oczy i podchodząc do niej.

- Tak. Wszystko co powiedziałam to prawda – mężczyzna wolną ręką odgarnął kosmyk jej włosów.

- Iza, przepraszam. Ja nie wiedziałem. Przecież gdybyś tylko powiedziała chociaż słowo – po jego policzku spłynęła pierwsza łza.

- Kochanie. Nie chcę o tym rozmawiać. Chcę tylko w końcu wiedzieć, że jesteś tylko mój i żadna inna kobieta nie zajmie mojego miejsca – Iza otarła słoną kroplę z jego policzka, a on przytulił swoją twarz do wewnętrznej strony jej dłoni.

- Izuś, nie ma innej kobiety. Jesteś tylko ty. I wiem, że twoja mama miała rację mówiąc, że nie jestem odpowiedni, ale twoje słowa mnie ucieszyły jeszcze bardziej. I niech twoja mama nie martwi się. Zaręczyny będą takie jak trzeba – powiedział mężczyzna i pokazał jej czerwone pudełeczko.

Dziewczyna wspięła się na palce i pocałowała go. Kochała go. Był tylko on i w końcu mogła się cieszyć tym, że ma go tylko dla siebie. Nie chciała aby w tak ważnym dla nich dniu w jego zielonych tęczówkach gościła choć nutka smutku. Nie miał powodów, żeby się obwiniać o to, że Iza bała się wyznać swoje uczucia. A to, że on dłużej odkrywał swoją miłość do niej… Po prostu tak musiało być.

'm � - a � � �� rgia","serif"; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"'>- A gdzie to się wybieracie? Kupiliśmy ciasto myślałem, że może jakaś kawa z Michałem czy coś – powiedział Krzysiek.

- Do moich rodziców. Muszę im pokazać nową dziewczynę, a swoją drogą to zamierzamy się później postarać o małego Bartmana – powiedział Zbyszek z cwaniackim uśmiechem za co oberwał od śmiejącej się Izy sójkę w bok.

- A to Krzysiu nie przeszkadzajmy im w tej ciężkiej pracy – stwierdził Damian i puścił do Bartmana oczko.

Para, wyszła z mieszkania.

- Chłopaki, nie chcę was wyganiać, ale Michał jest w słabym nastroju na ciasto, więc… - zaczęła Karina, ale nie dokończyła, bo Krzysiek jej przerwał.

- … więc my się już ulatniamy. I nie wiem jak, ale jakoś podzielimy się w opiece nad Michałem. Nie możemy go zostawić samego, w końcu dzięki jego fenomenalnej grze udało nam się wejść do pierwszej szóstki.

Krzysiek i Damian wyszli z mieszkania bruneta, a Karina zaczęła robić herbatę dla siebie i Michała. Nie zauważyła kiedy w kuchni znalazł się siatkarz. Jego smutne brązowe tęczówki uważnie przypatrywały się dziewczynie. Kiedy widział, że nie da rady sobie zrobić nawet głupiej herbaty ogarnęła go rozpacz. Frustracja wzrosła. Był zdany na czyjąś łaskę lub nie łaskę.

- Wyjdź stąd – powiedział mężczyzna.

- Słucham? – spytała dziewczyna.

- Powiedziałem wyjdź stąd. Dam sobie radę – powtórzył.

- Michał, przestań się denerwować. Wszystko będzie dobrze. Za kilka dni zaczniesz rehabilitacje i wrócisz do sprawności fizycznej.

- Do niczego nie wrócę rozumiesz?! Straciłem wszystko co było dla mnie sensem życia. Teraz jestem kimś, kto potrzebuje czyjejś litości!

- Michał, ale ja nie jestem tutaj z litości. Chcę ci tylko pomóc – Karina, próbowała w jakiś sposób wyjaśnić wszystko.

- Wyjdź stąd! – krzyknął siatkarz, a po chwili usłyszał jak drzwi od jego mieszkania zamykają się za płaczącą brunetką.