Rozdział 28 – „Kocham Cię już wiem. Jedno słowo, cichy szept. Kocham Cię już wiem. Jedno słowo, a tyle mieści się.”

Ich zielone tęczówki z czułością i niezwykłym ciepłem wpatrywały się w siebie. Silne dłonie siatkarza delikatnie obejmowały wąską talie dziewczyny, a ona splotła swoje ręce na jego szyi. W tle leciała piosenka Seweryna Krajewskiego ‘ Wielka Miłość’, a dla nich czas na chwilę się zatrzymał. Nic się nie liczyło oprócz tego, że są w swoich objęciach, a na palcach ich prawych dłoni widniały złote obrączki. Od niespełna godziny byli małżeństwem. Cała ceremonia w kościele była przepiękna i w momencie, kiedy Zbyszek składał przed Bogiem przysięgę, że nie opuści jej, aż do śmierci, będzie przy niej w zdrowiu i w chorobie i że ślubuje jej miłość, wierność oraz uczciwość małżeńską w jej oczach pojawiły się kropelki łez. Nigdy, nawet w snach, nie sądziła, że stanie na ślubnym kobiercu ze Zbyszkiem – mężczyzną, którego kochała ponad wszystko. A teraz marzenia stały się rzeczywistością. Najpiękniejszy ze scenariuszy właśnie się spełniał, a oni byli w tym momencie najszczęśliwszymi ludźmi pod Słońcem. Na wesele zgodnie z ich wcześniejszymi nadziejami zjawili się wszyscy zaproszeni goście. Nawet Michał przyjechał z Włoch, aby pożyczyć przyjaciołom wszystkie najlepszego na nowej drodze życia. Po powrocie Izy kontakt z Kubiakiem wcale nie należał do najlepszych, jednak potem z dnia na dzień poprzez długie rozmowy przez telefon odbudowywali wszystko to co zniszczyli. Pomiędzy nią, młodym przyjmującym i Zbyszkiem było znów tak samo jak za dawnych lat i wszyscy byli zadowoleni.
Ponad sto par oczu z uśmiechem na ustach wpatrywało się w dwójkę świeżo upieczonych małżonków, którzy zapatrzeni w siebie zdawali się przebywać w zupełnie innej czasoprzestrzeni. Wszystko było tak jak sobie to wyobrażali – ten dzień należał tylko i wyłącznie do nich. Bartman z uśmiechem przypatrywał się Izie. Odkąd wrócił ze zgrupowania dziewczyna zdawała się wydawać inna niż była przed jego wyjazdem. Znów się uśmiechała, znów zarażała na około swoim optymizmem, ale przede wszystkim zaczęła normalnie żyć, zupełnie tak jakby pogodziła się z faktem, że nie będzie mogła mieć dzieci. W sumie Zbyszek wiedział, że fakt ten i tak nie wpłynie na jego uczucia do blondynki. Kochał ją ponad wszystko i nie wyobrażał sobie życia bez niej u swego boku. Była dla niego powietrzem, wodą – tym, czego potrzebował do normalnego funkcjonowania. Pewnie trzymając ją w swoich ramionach wiedział, że wszystko to co najgorsze mają już za sobą, teraz mogło być już tylko lepiej.
- Wyglądasz wspaniale. – muskając swoimi wargami jej usta siatkarz sprawił, że dziewczyna roześmiała się radośnie
- Wiesz, ty też wyglądasz całkiem, całkiem. Ja wiedziałam, że mam tak przystojnego i pociągającego faceta, ale nie sądziłam, że aż tak.
- Widzisz kochanie jeszcze nie raz cię zadziwię.
Blondynka z uśmiechem lekko pokręciła głową. Jej długa, biała suknia wirowała wraz z nią na parkiecie, a kosmyki jasnych włosów opadały na odsłonięte ramiona. Wyglądała przepięknie. Każdy detal jej dzisiejszego wyglądu podkreślał niezwykłą urodę. Jednak mimo jej zjawiskowej prezencji największą uwagę bruneta przykuły jej oczy. Z zielonych tęczówek dziewczyny, aż biła radość i ciepło. Te dwie iskierki w kolorze trawy sprawiały, że serce Bartmana biło dwa razy szybciej.
- Skarbie wszystko w porządku? – jej cichy szept wyrwał chłopka z rozmyślań
- Słucham? A tak, tak. Dlaczego pytasz?
- Bo piosenka się skończyła, a my nadal tańczymy.
- Przeszkadza ci to?
Iza pokręciła głową. Dopiero oklaski gości sprawiły, że oboje przestali kołysać się w rytm najpiękniejszej, tylko im znanej melodii – niezmiennemu, równemu biciu ich serc.
Para młoda udała się na specjalne, przygotowane dla nich siedzenia przy jednym ze stolików. Zajmując swoje miejsce Iza rozejrzała się uważnie po gościach. Widząc machającą w ich stronę Karinę z uśmiechem odwzajemniła gest.
- Powiesz mi co takiego się wydarzyło? – Zbyszek nachylając się nad dziewczyną musnął swoim wargami jej policzek
- A coś miało się wydarzyć?
- Ty mi to powiedź. Te dwie iskierki w twoich oczach. Mam wrażenie, że coś jest na rzeczy.
Blondynka uśmiechnęła się pod nosem, a następnie delikatnie pogłaskała swoją dłonią policzek siatkarza.
- Po prostu jestem szczęśliwa.
- Izka. Przecież wiesz, że cię znam. To nie tylko o to chodzi.
- Kochanie wszystko jest na swoim miejscu. Przed kilkoma chwilami zostałam żoną wspaniałego mężczyzny, ceremonia w kościele była przepiękna, a na wesele przybyli wszyscy ci na których obecności mi zależało, czy to nie jest wystarczający powód do szczęścia?
- Ale ja mam takie przeczucie, że jest coś jeszcze. Mam rację?
- Oczywiście, że masz. – na twarzy Izy pojawił się czarujący uśmiech – Kocham cię, Bartman.
Jej usta z zachłannością wbiły się w malinowe wargi bruneta. Michał Bąkiewicz siedzący kilka miejsc dalej szybko zorientował się co jest na rzeczy i nie czekając, na żadną reakcje ze strony wodzireja całej zabawy, dał innym gościom zwór do naśladowania.
- Gorzko, gorzko, gorzko! -  śmiejąc się głośno wymownie spojrzał na kolegów z Warszawskiej Politechniki, którzy wraz ze swoimi partnerkami zajmowali miejsca naprzeciwko niego. Już po chwili cała sala głośno skandowała jedno słowo. A Zbyszek i Iza robili wszystko, aby osłodzić ten moment…

JAKIŚ CZAS PÓŹNIEJ
Michał siedząc na łóżku próbował rozwiązać swój krawat. Zgodnie ze wcześniejszymi zapowiedziami, oboje z Kariną wrócili z wesela Izy i Zbyszka zaraz po oczepinach. Bąkiewicz musiał przyznać, ze naprawdę dobrze się bawił. Już dawno nie miał możliwości przebywania, aż z tak pokaźną grupą swoich znajomych, więc ślub przyjaciół był idealnym momentem, żeby nadrobić stracony czas. Przypominając sobie jak Karina wyciągnęła go na parkiet, tłumacząc, że musi zatańczyć z nią chociaż jeden taniec, na twarzy bruneta mimowolnie pojawił się uśmiech. Od wypadku minęło już dość dużo czasu i Michał zdążył już zaakceptować swoją odmienność. Wiedział, ze nigdy nie będzie w 100% normalny jak jego zespołowi koledzy, nie mniej jednak starał się wykonywać zwyczajne zajęcia, a wspólny taniec z Kariną, chociaż na początku wydawał się dla niego nierealny, okazał się być bardzo miłą formą spędzenia wspólnego czasu. Miał być tylko jeden taniec, potem był kolejny i kolejny i kolejny, ale patrząc w czekoladowe tęczówki dziewczyny Bąkiewicz po prostu nie mógł jej odmówić. Wspólne mieszkanie jeszcze bardziej zbliżyło ich do siebie czego najlepszym przykładem był pocałunek podczas oglądania komedii. Chociaż od tamtego mementu oboje nie rozmawiali głośno na ten temat, serce Michała biło dwa razy szybciej za każdym razem kiedy dziewczyna znajdowała się blisko niego. Kochał ją. Była dla niego wszystkim, ale nie mógł tak po prostu zaproponować jej związku czy małżeństwa. Była w końcu młodą, sprawną kobietą, przed którą cały świat stał otworem. Mogła robić wszystko i osiągnąć każdy cel jaki postawiłaby sobie. On u jej boku byłby dla niej jedynie ciężarem. Niepotrzebnym balastem, który zajmuje tylko czas i wymaga stałej opieki. Wprawdzie brunet regularnie uczestniczył w rehabilitacji, a  lekarze wciąż zapewniali go, że istnieją duże szansę na odzyskanie władania w nogach, nie mniej jednak on już zaakceptował fakt, że najprawdopodobniej nigdy nie będzie już w stanie chodzić o własnych siłach. Dopóki była przy nim Karina wszystko wydawało się zdecydowanie prostsze i łatwiejsze, dlatego też Michał nawet nie chciał zastanawiać się jak będzie wyglądało jego życie, kiedy dziewczyna będzie chciała zacząć wszystko od nowa u boku innego mężczyzny. Póki była przy nim wszystko było na swoim miejscu.
- No cholera jasna. – nie mogąc poradzić sobie z kawałkiem materiału chłopak z uśmiechem pokręcił głową – Karina! Możesz na chwilkę do mnie przyjść?
- Idę już.
Po chwili w progu sypialni pojawiła się dziewczyna. Zdążyła zmyć z siebie jedynie makijaż, więc nadal miała na sobie małą czarną, która idealnie podkreślała wszystkie atuty jej smukłego ciała. Na odsłonięte ramiona spadały kosmyki jej długich, brązowych włosów dodając jej dziewczęcego uroku i kokieterii.
- Coś się stało?
- Pomożesz? – uśmiechając się szeroko w jej stronę wskazał ręką na krawat – Nigdy nie umiem go ani wiązać, ani potem zdejmować, a co najwyżej zaraz się uduszę.
Brunetka śmiejąc się radośnie podeszła bliżej niego. Siadając obok nachyliła się aby pomóc z niesfornym kawałkiem materiału.
- Proszę już po kłopocie. – wręczając mu jego własność uważnie na niego spojrzała
Michał niemal natychmiast wyczuł subtelny zapach jej perfum. Spoglądając na jej spokojny wyraz twarzy wszystkie piękne, wspólne wspomnienia wróciły. Pierwsze spotkanie, pocałunek, noc, a razem z nimi cała miłość.
- Kocham cię, Karina. – nie wiedział dlaczego to powiedział, po prostu czuł, ze już dłużej nie może tego w sobie trzymać
- Co takiego powiedziałeś?
- Kocham cię. Ja wiem, ze może…
Nie dała mu dokończyć. Jej malinowe wargi z zachłannością wbiły się w jego usta. Oboje tego pragnęli. Uczucia, które dusili w sobie odkąd ponownie spotkali się w Warszawie teraz nareszcie mogły zostać ujawnione.
- Kocham cię Michał. – jej szept tuż nad jego uchem sprawił, że świat Bąkiewicza zawirował
Wymieniając pocałunki ich dłonie błądziły po swoich ciałach poznając się od nowa, zupełnie tak jak za pierwszym razem…
… brunet musnął swoimi wargami odsłonięte czoło dziewczyny. Jego prawa dłoń delikatnie głaskała jej nagie ramię, a lewa dłoń spleciona została z prawą dłonią brunetki. Przykryci tylko i wyłącznie prześcieradłem, leżeli mocno w siebie wtuleni. Czuli się dokładnie tak jakby wracali po długiej podróży. W końcu po tylu miesiącach mogli bez przeszkód wyznać sobie miłość bez obawy, że odbije się to na ich dotychczasowym życiu. Byli wolni, nie mieli żadnych zobowiązań wobec innych osób, ale przede wszystkim ich serca biły tym samym rytmem miłości.
- Michaś…
- Tak?
- Ożeń się ze mną. – czekoladowe tęczówki Kariny spojrzały uważnie na chłopka
- Słucham?
- Weź ze mną ślub.
- Skarbie, wiesz, że gdybym był normalnym, zdrowym facetem to padłbym przed tobą w tym momencie na kolana i prosił o twoją rękę. Ale nie jestem. Po co ci mąż kaleka?
- Michał… - nie dał jej dokończyć
- Jesteś piękną, młodą kobietą. Zasługujesz na kogoś kto będzie wstanie dać ci wszystko o czym tylko zamarzysz.
- Ale ja nie chcę nikogo innego, ja chcę ciebie. To ciebie kocham. To ty jesteś najwspanialszym mężczyzną pod słońcem
- Karinka. – jej wargi delikatnie musnęły jego usta skutecznie je zamykając
Dopiero po kilku sekundach z niemałą niechęcią ‘oderwali‘ się od siebie.
- Więc jak?
- Jesteś tego pewna?
- Jak niczego innego.
Na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Rozkładając ramiona zaśmiał się radośnie.
- Chodź tu do mnie. – bez żadnych sprzeciwów wykonała jego polecenie – Karina i Michał Bąkiewicz, tak pasuje do siebie…