Rozdział 5 – „Jeśli mam oddychać, jeśli mam zasypiać, jeśli mam pamiętać, to tylko z Tobą i o Tobie. Niech trwa w Twych ramionach przygoda nieskończona. Niech się nie kończy ona, niech nic nas nigdy nie rozdzieli.”

Iza z rumieńcami na twarzy wbiegała na dziewiąte piętro. Na jej twarzy  gościł szczery i pogodny uśmiech. Jeszcze nie dopadły jej żadne wyrzuty sumienia, które mówiłby o tym, że zdradziła Zbyszka. W sumie to byłby on bez podstawne, ponieważ nie byli parą zakochanych. Dziewczyna otworzyła drzwi do mieszkania i od razu skierowała się do kuchni skąd dochodziły dziwne trzaski. W pomieszczaniu znajdował się brunet, który rozbijał się po kuchni. Był wściekły. Z jego oczu spadały pioruny, a nerwowe ruchy utwierdzały tylko blondynkę w tym przekonaniu.

- Zbyszek, możesz nie demolować kuchni? – Iza ujawniła swoją obecność.

Bartman spojrzał na swoją przyjaciółkę i gdyby wzrok mógł zabijać powinna była ona paść trupem na progu pomieszczenia. Chłopak nalał sobie wody i zaczął pić. Trzymał szklankę tak mocno, że aż zbielały mu końcówki palców.

- Dowiem się co cię tak zdenerwowało? Pokłóciłeś się z Agą? – spytała blondynka, a w okolicy serca poczuła ukłucie zazdrości.

- Odczep się od Agnieszki – warknął Bartman.

Iza momentalnie się wyprostowała. Nigdy nie odezwał się do niej takim tonem, który był pełen pogardy. W ogóle na nią nie patrzył. Byli przyjaciółmi, ale bywało, że się kłócili. Jednak nigdy żadne z nich nie mówiło do drugiego wrogo i bezczelnie. Zawsze się szanowali. Byli dla siebie jak rodzeństwo. Iza nie rozumiała oburzenia Bartmana. Nie zrobiła mu nic, a on tak po prostu miał ją w poszanowaniu. Jego piękne jasnozielone tęczówki pociemniały ze złości jaka w nim panowała. Izabela przeraziła się. Pierwszy raz widziała go w takim stanie. Nie wiedziała co ma robić, ale zaraz przypomniała sobie jego ton i w niej samej narodził się gniew. Agresja rodzi agresję.

- Słuchaj Bartman, jak ci jakaś dziewczyna odmówiła seksu to nie wyżywaj się na mnie. I w ogóle posprzątaj te rozwalone rzeczy w kuchni – Iza rzuciła szmatką i poszła do swojego pokoju zostawiając bruneta samego w pomieszczeniu.

Przez kilka dni pomiędzy parą przyjaciół nastąpiły ciche dni. Warczeli na siebie o wszystko. Począwszy od zbyt głośnego słuchania muzyki, poprzez niesprzątnięte naczynia i niezjedzony obiad przez chłopaka, nad którym Iza stała kilka godzin, kończyło się nawet na tym, że Zbyszek wychodził z domu trzaskając drzwiami i nie wracał do niego na noc. Blondynka z bezsilności i braku jakiegokolwiek racjonalnego wytłumaczenia zachowania przyjaciela siadała w kącie i płakała. Nawet przez myśl jej nie przeszło, że powodem złości Bartmana były widok Izy i Michała. Para, od wygrania zakładu przez Kubiaka spotykała się regularnie. Siatkarz codziennie przychodził pod zakład Izy by móc chociaż przez chwilę pobyć z dziewczyną. Izabela w towarzystwie Michała nie myślała, ani przez chwilę o Zbyszku i o tym co się dzieje w ich wspólnym mieszkaniu. Wątpliwości co do „związku” z Kubiakiem nachodziły dziewczynę dopiero wieczorami kiedy leżała w łóżku. Wiedziała, że go nie kocha, ale z drugiej strony czuła, że nie może wiekami łudzić się na to, iż Bartman zauważy w niej kogoś więcej niż przyjaciółkę.

W jeden z pierwszych dni listopada, który powitał wszystkich mieszkańców Warszawy chłodem i deszczem do zakładu Izy wszedł Zbyszek. Dziewczyna robiła porządek w szafce z ręcznikami, ponieważ tego dnia ruch był niewielki, więc mogła spokojnie odetchnąć. Tuż za brunetem wszedł inny mężczyzna. Michał Bąkiewicz należał do grona najlepszych przyjaciół Zbyszka. Zielone tęczówki blondynki zmierzyły przyjaciela zimnym spojrzeniem i wróciła do układania ręczników na wysokiej półce.

- A ty po co tu przyszedłeś? – warknęła nie miło.

Przyjęła tą samą taktykę jak on. Odzywała się jak do wroga. Brunet zsadził ją ze stołka i dopiero teraz powiedział:

- Potrzebuję klucze do mieszkania. A ty nie powinnaś tak wysoko wchodzić.

Iza nie skomentowała uwagi przyjaciela i sięgnęła ze swojej torebki klucze. Podała mu to po co przyszedł i ponownie weszła na stołek by skończyć to co zaczęła. Bartman pokiwał tylko głową. Na swoich biodrach dalej czuła gorące ręce bruneta, a dodatkowo na swoim ciele jego wzrok.

Obok tej dość dziwnej sytuacji rozgrywała się zupełnie inna. Michał obserwował jedną z trzech fryzjerek. Wydawała mu się dziwnie znajoma. Cały czas miał wrażenie, że skądś ją zna. Na ramiona obserwowanej dziewczyny spadały włosy w kolorze brązowym. Kobieta była bardzo zajęta swoją pracę i za wszelką cenę starała się zrobić idealną fryzurę swojej klientce. Co chwila zagadywała ją rozmową. W pewnym momencie dziewczyna na chwilę obejrzała się w stronę drzwi wejściowych do salonu i Michał od razu ją rozpoznał. To była ONA. Ta, która zraniła go tak bardzo. To przez nią tak cierpiał. To z nią kojarzył mu się cały Bełchatów. To z nią spędził najpiękniejsze chwile swoje życia i do jej je podporządkował. To przez nią nie skorzystał z propozycji rosyjskiego klubu i kolejny raz musiał godzić się z rolą zastępcy. Chociaż w zespole Politechniki przyjmujący byli zmieniani właściwie co mecz  i był to bardzo dobry układ, ponieważ żaden z chłopaków nie miał przemęczenia to jednak Michał chciał wychodzić w każdym meczu, a nie zawsze było mu to dane. Momentalnie w jego brązowych oczach pojawił się gniew, a dłonie zacisnął w pięści. Nie wiedział czemu tak zareagował, ale miał ochotę podejść do Kariny i wykrzyczeć jej to co o niej myśli i to jak się czuł kiedy wybrała karierę, a nie wspólne i szczęśliwe życie z nim.

Brunetka nie mogła uwierzyć swoim oczom. Znowu go widziała. W jej  czekoladowych oczach pojawiła się odrobina szczęścia, która zniknęła zaraz gdy zobaczyła złość na twarzy Michała. Nie dziwiła mu się. Jednak serce biło jej szybciej, a w brzuchu pojawiło się stado motyli. Nie ulegało wątpliwości, że ona go kochała dalej. Był mężczyzną jej życia i to był fakt niepodważalny. Jednak nie miała prawa wchodzić mu w życie z butami i burzyć idealny świat, który ułożył sobie z piękną blondynką, która towarzyszyła mu wczoraj po meczu. Powinna zniknąć z jego życia, ale przecież to nie była teraz jej wina, że się znowu spotkali. Ona tutaj pracuje, to on jest intruzem. Jednak może to właśnie los chciał aby ich drogi znowu się spotkały. Karinie przed oczami stanęły wszystkie wspólnie szczęśliwie spędzone chwile. Pamiętała jak cudownie czuła się w jego ramionach. To w nich był cały jej świat. A ona tak po prostu w pogoni za karierą to wszystko zmarnowała.

- Widzimy się w domu – powiedział Zbyszek Izie i wyszedł razem z Michałem z salonu.

- Oby nie – powiedziała Iza sama do siebie i wróciła do poprzedniej czynności.

- Pokłóciliście się? – spytała Karina.

- Robimy to nałogowo od ponad tygodnia. To się stało moim hobby. Nie wiem co mu odbiło. Zachowuje się co najmniej jakbym mu rodzinę zabiła. A z jego rodzicami widziałam się rano, a co za tym idzie żyję. Ze starszą siostrą wczoraj czyli też żyje, więc ja nie mam pojęcia o co mu chodzi – wyznała Iza, którą sytuacja z Bartmanem zaczęła przerastać.

- A może to od spotkania z Michałem? Wiesz może jest zazdrosny?

- Zbyszek? Żartujesz chyba. On jest moim najlepszym przyjacielem i tylko przyjacielem.

- Którego ty kochasz – dodała Karina i wróciła do obsługiwania klientki.

- Skąd ty to możesz niby wiedzieć? – spytała oburzona Iza.

- Nie jestem ślepa. Widziałam jak na meczu pożerałaś go wzrokiem.

Blondynka nie podsumowała tego stwierdzania, ale wróciła do pracy.

W MIESZKANIU

Dwóch mężczyzn siedziało w salonie. W rękach trzymali szklanki z ciemną cieczą. Nie był to żaden alkohol, a zwykły gazowany napój. Panowie postanowili zrobić sobie takie małe męskie spotkanie. Zbyszek i Michał mieli ze sobą dobry kontakt od bardzo dawna. W zasadzie od ich pierwszego spotkania, które miało miejsce w kadrze narodowej. Mimo różnicy wieku dobrze się dogadywali, a ich współpraca na boisku szła idealnie. W salonie panował idealny porządek. Natomiast kuchnia wyglądała jakby przeszła przez nią armia wygłodniałych żołnierzy.

- A powiesz mi co się dzieje z Izą? – spytał Michał.

Blondynka, znała każdy zespół swojego przyjaciela osobiście. Bartman zawsze starał się aby dziewczyna dostawała najlepsze wejściówki na mecze, a po nich mogła wejść na płytę boiska i porozmawiać ze znajomymi. W sumie to Iza ich wszystkich bardzo lubiła. Byli pozytywnie zakręconymi ludźmi. Oczywiście zdarzały się przypadki kiedy kogoś darzyła mniejszą sympatią niż pozostałych ludzi, ale przecież nie można wszystkich lubić tak samo.

- A co ma się z nią dziać? – spytał zdziwiony Bartman.

- Bo często po porannym treningu widuję ją pod halą. I chyba na kogoś czeka – wyjaśnił Bąku.

- Czeka na Kubiaka, a zresztą nie mamy zbyt dobrych kontaktów – wyjaśnił Zbyszek.

- Czemu? Wy? Para najlepszych przyjaciół, którzy gotowi byliby oddać za siebie życie? Co się stało?

- Nie wiem. Jakoś tak samo wyszło. Przejdzie nam. Ale przyznam, że czuję się głupio kiedy zaczyna na mnie warczeć.

- Widziałem dziś.

- A ty byłeś dziwnie milczący podczas naszego powrotu do domu – zauważył Zbyszek.

Michał, momentalnie wyprostował się i zmierzył uważnie przyjaciela. Myślał, że zachowywał się jak zawsze czyli był poważny i tylko od czasu do czasu wybuchał śmiechem gdy został rozśmieszony. W sumie widok Kariny go zabolał. Nie wiedział czemu, ale miał wrażenie, że ta dziewczyna zburzy jego idealny świat, który jakoś w miarę ogarną po jej odejściu. Cierpiał długo, ale potem wszystko jakoś się ułożyło. Poznał Julię – swoją sąsiadkę, która pokazała mu najpiękniejsze miejsca w Warszawie, a potem związał się z nią. Nie twierdził, że jej nie kochał, ale jednak to był zupełnie inna miłość od tej, którą czuł do brunetki o czekoladowym spojrzeniu. Byli parą dwa lata – wspaniałe dwa lata. Wtedy Michał był najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Miłość go uskrzydlała i dawała mu siły na boisku. To właśnie dzięki temu uczuciu podczas meczów wychodziła mu większość akcji. Dodatkowo planowali przecież ślub, a tego nie robi się z pierwszą, lepszą poznaną kobietą. Przecież przysięga małżeńska do czegoś zobowiązuje. Kiedy zaczynał się spotykać z niedoszłą panią Bąkiewicz czuł, że to jest kobieta jego marzeń i że to z nią chce założyć rodzinę, natomiast kiedy poznał Julię niczego takiego nie doznał i to go strasznie martwiło, ale cały czas liczył, że to wszystko się jeszcze zmieni.

- A bo… - Michał nie skończył, ponieważ drzwi od mieszkania bruneta się otworzyły.

- Iza, wróciła – powiedział Zbyszek.

Blondynka weszła wściekła do salonu. Z jej oczu biły pioruny. Kiedy zobaczyła to co jej przyjaciel zrobił w kuchni miała ochotę go rozszarpać. Rano wstała specjalnie wcześniej żeby posprzątać, a potem urwała się z pracy aby ugotować im obiad, a on po prostu tego nie docenił i zamówił sobie jakieś jedzenie na wynos. Miała ochotę go zamordować. Bąkiewicz od razu wyczuł, że w pokoju pojawiły się złe fluidy i szybko wyszedł z mieszkania.

- Bartman, czy ty myślisz, że ja wygrałam czas na loterii? – spytała Iza.

- Zawsze jak mówisz do mnie Bartman to znaczy, że nie masz dla mnie dobrych wieści – stwierdził.

- Bo nie mam. Kim ja jestem dla ciebie co?

- Iza, jesteś moją przyjaciółką.

- A to moim obowiązkiem jest sprzątanie po tobie za każdym razem kuchni? Co ty sobie myślisz?

Brunet patrzył na przyjaciółkę. Od czasu kiedy widział ją pod domem całującą się z Kubiakiem ich stosunki nie wyglądały najlepiej. Ciągłe awantury męczyły go. Chciał od czasu do czasu wejść do jej pokoju i przytulić się do niej. Zawsze to poprawiało mu humor.

- Iza, spokojnie…

- Jak mam być spokojna skoro nie doceniasz mojej pracy? Sprzątam, gotuje i piorę, a ty tak po prostu masz to w dupie. Obiadu nie zjadłeś, bo po co. W kuchni jest syf jakich mało! – po policzkach blondynki spłynęły pierwsze łzy.

- Izuś, przepraszam. I nie sądzisz, że trochę dramatyzujesz. W kuchni zaraz posprzątam… - dziewczyna znowu nie dała mu skończyć.

- Ja dramatyzuję? Ja? Wiesz, co mam dość. Wyprowadzam się!

- Do kogo? – spytał głupio Zbyszek.

- Nie wiem! Do rodziców, a jeśli nie do nich to do Kubiaka!

Iza szybko poszła do swojego pokoju i spod łóżka wyciągnęła swoją walizkę. Zbyszek kilka sekund stał w salonie, a jego mózg bardzo powoli analizował to co powiedziała jego przyjaciółka. Po chwili jednak udał się do jej sypialni. Zastał tam następujący widok: wściekłą kobietę, która byle jak pakowała swoje rzeczy do walizki, a jej ciało drgało w rytmiczny sposób na znak, że płacze.

- Iza co ty robisz? Przestań – Zbyszek podszedł do niej i próbował ją złapać za ramiona.

- Nie dotykaj mnie. Nie jestem twoją dziewczyną czy narzeczoną ani żoną, żebyś mógł mnie tak traktować!

W końcu brunetowi udało się objąć ramionami szlochającą blondynkę. Początkowo dziewczyna wyrywała się i biła go z całych sił w tors. Jednak gdy Zbyszek zaczął głaskać ją po włosach i pocałował w czoło zaczęła się uspokajać. Stali tak w ciszy dobre kilka minut. Bartman nie wyobrażał sobie mieszkania bez tej istoty, która była dla niego jak siostra. Nikt go tak nie rozumiał. Wiedział, że kiedyś będą musieli rozpocząć osobne życia, ale wolał, żeby to stało się później niż prędzej. Dodatkowo wiadomość, że miałaby mieszkać z Michałem przerażało go. I tak sam fakt, że oni się spotykali napawał go strachem.

- Przepraszam, Malutka. Nie chciałem. No, już uspokój się – powiedział i spojrzał w jej zielone oczy.

Iza powoli dochodził do siebie. W jego ramionach czuła się bezpiecznie. To była jej przystań, jej oaza. Jej ciało było stworzone do tych ramion. Idealnie ją obejmował. W końcu otarła łzy. Jednak nie oderwała się od Bartmana. Chciała trwać w tym uścisku na wieki, na zawsze. To w nich chciała spędzić życie, a jak zawsze była skazana na niepowodzenie. To bolało ją najbardziej. Nie mogła zrozumieć tego dlaczego? Przecież nie była gorsza od tych wszystkich dziewczyn Zbyszka. A jednak nie mogła cieszyć się ciepłem tych ramion dłużej niż chwilę, krótką chwilę. Po ich wspólnym mieszkaniu rozległ się dźwięk telefonu bruneta. Iza od razu wiedziała, kto dzwoni.

- Agnieszka dzwoni odbierz – powiedziała i próbowała się wyswobodzić z jego ramion.

- Teraz ty jesteś najważniejsza. Nie wyprowadzaj się, proszę – powiedział i pocałował ją w czoło.

- Zostanę, ale proszę nie traktuj mnie jak służącej – poprosiła dziewczyna i miała jednocześnie ochotę krzyknąć, że usta ma niżej.

- Iza, obiecaj mi, że powiesz mi kiedy będziesz szczęśliwie zakochana – poprosił.