Rozdział 9 – „Bo serca są po to, by krwawić tęsknotą. A myśli są po to, by wierzyć w nie. A słowa jak noże szybują przez morza i choćbyś uciekał odnajdą Cię.”

- Izuś, jesteś gotowa? – do pokoju blondynki wszedł wysoki brunet z torbą w której miał rzeczy na basen.  

- Tak – odpowiedziała Iza i lekko uśmiechnęła się do przyjaciela.

Dziś było wolne popołudnie dla wszystkich zawodników Politechniki Warszawskiej dlatego Krzysiek Wierzbowski wyskoczył z pomysłem aby pójść na basen, co zostało od razu zaakceptowane. Oprócz Izy, Zbyszka i Krzyśka na pływalni mieli być Michał, Julia, Karina i Kubiak. Blondynka sama nie wiedziała jaki jest jej stosunek do Kubiaka. W jego towarzystwie nie myślała, ani przez chwilę o Bartmanie. Może i wyglądali na parę zakochanych, ale prawda była inna. Iza nie kochała Michała. Był jej bliski, ale nigdy nie mógł równać się ze Zbyszkiem. Jednak dziewczyna postanowiła, że zrobi wszystko, aby ten związek był udany. Nie chciała wiecznie wzdychać do Bartmana i łudzić się, że może jak zostawi kolejną swoją partnerkę nagle dostrzeże w niej kogoś więcej. To było jej postanowienie i zamierzała w nim wytrwać. Niestety najgorzej było nocami, ponieważ wtedy nachodziły ją wyrzuty sumienia, że oszukuje zarówno Michała jak i Zbyszka.

- To chodź – powiedział brunet i wziął torbę przyjaciółki i razem wyszli z domu.

- A to nie czekamy na Agę? – spytała Iza wsiadając do samochodu Bartmana, który otworzył jej drzwi.

- Aga, będzie na nas czekać na miejscu – odpowiedział.

W sumie to nawet nie wiedział czy będzie. Napisał jej tylko smsa i nie dostał do tej pory odpowiedzi. Nie zależało mu na jej obecności. Tak samo jak podczas tego wypadu mogłoby nie być Kubiaka. Nie odczułby boleśnie ich obecności, a w zasadzie był by z tego powodu nawet bardzo szczęśliwy. Na miejsce dojechali bardzo szybko. Iza nie czekając nawet na zgaszenie silnika przez przyjaciela wyszła z auta i pobiegła w stronę czekających już na nich Michała i Kariny. Rzuciła się chłopakowi na szyję i zatonęła w jego pocałunku. Nie wiedziała czemu to zrobiła. Po prostu poczuła potrzebę pocałowania go. Karina uśmiechnęła się na ten widok i delikatnie pokiwała głową. Doskonale zdawała sobie sprawę, że blondynka robi wszystko żeby zapomnieć o nieszczęśliwej miłości i przy tej akcji wykorzystuje niewinnego Kubiaka. Iza spojrzała na Michała z uśmiechem i wtuliła się w niego. Zbyszek z torbami podszedł do grupki znajomych.

- Daj. Ja wezmę już torbę Izy – powiedział Kubiak i zabrał od bruneta własność blondynki i lekko się uśmiechnął.

- To za ile będzie Michał z Julką? – spytała Karina.

- Za pięć minut. Właśnie wyjeżdżali z domu. Zibi, a gdzie Aga? – spytał Kubiak.

- Misiek, nie wiem. Nie napisała mi czy będzie – odpowiedział Bartman i starał się nie patrzeć na objętych przyjaciół.

- Już jestem – usłyszał za sobą głos Agnieszki i wymuszając na twarzy uśmiech przywitał się z nią.

W przeciągu kilku minut przed pływalnią zgromadzili się wszyscy którzy być powinni. W damskiej szatni dziewczyny były podzielone w zasadzie na dwa wrogie obozy. Do jednego należała Iza i Karina, które przebrane już wcześniej w stroje kąpielowe chowały do szafek swoje ubrania. A do drugiego Agnieszka i Julia. Blondynka zdejmowała właśnie bransoletkę, którą otrzymała kilka lat temu od Zbyszka na urodziny. Agnieszka, która przechodziła obok niej celowo zahaczyła swoim ramieniem o jej tak, że Iza rozerwała przypadkiem bransoletkę, która była dla niej cenniejsza niż każda inna biżuteria. Bransoletka była srebrna i wysadzana zielonymi szafirami zwanymi też szmaragdami wschodnimi. Była ona łączona w pewnych momentach, a po wewnętrznej stronie miała wygrawerowane ‘Zawsze razem. Zbyszek’. Właśnie jedno z łączeń pod wpływem siły jakie zostało wywołane przez szturchnięcie i obrócenie ręki rozerwało się.

- Cholera mogłabyś uważać – powiedziała Izka i spojrzała nie miło na dziewczynę swojego przyjaciela.

- Przepraszam. Czy to nie jest przypadkiem bransoletka od Zbyszka? Jeśli tak to przepraszam, ale co mu teraz powiesz? Przecież zawsze ją masz – Aga nie wydawała się ani trochę przejęta szkodą jaką zrobiła.

Iza schowała rzecz do torebki. Zamknęła szafkę. Opłukała swoje ciało pod prysznicem, a następnie weszła na pływalnię. Cała się trzęsła. Miała ochotę wydrapać Agnieszce oczy i wyrwać rude włosy. Nie lubiła tej dziewczyny. I nie chodziło tu o to, że spotykała się z mężczyzną, którego kochała, ale dlatego, że chciała go mieć tylko dla siebie.

- Mysza, co jest? – do blondynki podszedł Zbyszek i objął ją ramieniem.

- Nic – skłamała.

- Na pewno?

- Tak – odpowiedziała.

- Kochanie, czy Iza powiedziała ci już w jak okrutny sposób potraktowała prezent od Ciebie? – spytała Agnieszka, która pojawiła się niewiadomo kiedy.

- Co?!

- Zbyszek… - Iza nie miała szans na wytłumaczenie się, ponieważ przerwała jej Aga.

- W szatni za mocno pociągnęła i rozerwała ją. I w ogóle się tym nie przejęła. Dodała chyba nawet, że Michał kupi jej lepszą – rudowłosa kłamała, a w oczach blondynki pojawiły się łzy.

Zielone oczy bruneta spojrzały na dziewczynę. Ujrzała w nich smutek, złość i wściekłość i coś czego nie widziała w tych tęczówkach jeszcze nigdy. Nie dał jej nic wyjaśnić tylko odszedł bez słowa. Po policzeniu do dziesięciu Iza dalej nie była spokojna, ale stwierdziła, że stanie tak na środku pływalni nie ma sensu. Odszukała wzrokiem Kubiaka i udała się w jego stronę.

W INNEJ CZĘŚCI BASENU

W jednym z kilku jacuzzi siedzieli Krzysiek, Karina i Michał Bąkiewicz. Między dwójką tych ostatnich nie było dziwnej niezręczności jeśli gdzieś w pobliżu koło nich znajdowała się osoba trzecia. Właśnie w tym momencie dwójka panów z ogromną radością chlapała brunetkę, a ta starała się zasłonić rękami. Z jej drobnych ust wydobywał się szczery i radosny śmiech. Od czasu do czasu sama próbowała któregoś z nich chlapnąć wodą, ale była zbyt słaba, żeby przedrzeć się przez siłę jaką okazywali jej mężczyźni. Cały basen słyszał głośny śmiech tej trójki. Nikt kto na nich patrzył nie domyślał się, że między Michałem, a Kariną mogą być jakieś spięcia. Brunetka nie wiedziała czy powinna o niego walczyć czy też  dać mu żyć własnym szczęściem. Rodzice zawsze jej powtarzali, że o miłość należy walczyć, ale czy jest sens walczyć o tą gdzie tylko jedna strona już tylko kocha? I kiedy to właśnie ta kochająca strona zraniła drugą stronę? Karina miała mętlik w głowie i nie wiedziała co robić. Postanowiła zostawić to wszystko losowi i zgadzać się na jego wybory.

- Dobra, moi mili ja was zostawiam i idę sobie trochę popływać, bo to podobno dobrze na sylwetkę robi – powiedział Krzysiek i wyszedł z jacuzzi.

- Tobie już nic nie pomoże – stwierdziła ze śmiechem Karina.

- Poczekaj. Wejdź ty tylko do basenu – chłopak ze śmiechem pogroził jej palcem.

I właśnie teraz między Michałem, a dziewczyna pojawiło pewne zakłopotanie. Brunet miał ochotę wyjść i zostawić ją tu samą, ale wiedział, że to wyglądałoby to co najmniej dziwnie i dodatkowo na pewno by ją zranił, a nie chciał tego mimo, że zasługiwała za to jak go potraktowała pół roku temu.

- Jak ci podoba się w Warszawie? – chłopak postanowił przerwać cieszę, która panowała między nimi.

- Nie jest źle. Myślę, że się przyzwyczaję – odpowiedziała.

- Początki zawsze są trudne. Wiem to po sobie. A czemu nie wróciłaś do Bełchatowa.

- Śmieszne, ale nie chciałam spotkać ciebie. Nie wiedziałam, że zmieniłeś klub. A dodatkowo nowe miasto to nowy rozdział w życiu.

- Rozumiem. Ale w Bełchatowie miałaś przyjaciół, rodzinę i znajomych – powiedział.

- To samo mogę powiedzieć o tobie. Po co zmieniałeś klub skoro mnie nie było w Bełchatowie? Nie groziło ci, że możesz mnie spotkać, a dodatkowo jakbyś tam został to na pewno teraz nie rozmawialibyśmy – dziewczyna wyliczała mu wszystkie zalety zostania w niewielkim mieście.

- Ale tam wszystko kojarzyło się z tobą – wyjaśnił.

- Michał, przepraszam. Wiem, że to nic nie da, że powiem przepraszam, jednak czuję, że muszę.

- Karina, było minęło. Jak już powiedziałem nie ma miejsca dla ciebie w moim życiu.

- Michał, ja obiecuję, że nie będę mieszać w twoim życiu. Nie wiem jak często będziemy się spotykać, ale nigdy nie sprawię, żebyś to z mojego powodu rozstał się z Julią.

Karina nie wiedziała czy to co mówi jest prawdą czy kłamie, bo pragnie utrzymać jakikolwiek kontakt z Michałem.

- Dzięki, Karina – powiedział Michał i odszukał pod wodą dłoń dziewczyny i uścisnął ją lekko, a następnie wyszedł z wody.

Z PERSPEKTYWY MICHAŁA

Brązowe oczy Bąkiewicza odszukały dobrze mu znaną filigranową blondynkę o błękitnych oczach. Stała przed miejscem przeznaczonym do pływania i wpatrywała się w taflę wody. Michał podszedł do dziewczyny i objął ją w pasie. Kobieta nie ruszyła się i nie odezwała się też do swojego ukochanego. Bąkiewicz westchnął lekko i nie wiedział już co ma robić. Przez pół roku ich znajomości nie sprzeczali się nigdy, a on nie musiał jej zapewniać o swojej miłości. Dopiero od czasu gdy pojawiła się Karina wszystko zaczęło iść nie tak w ich związku. A przecież nie zachowywał się dwuznacznie w jej towarzystwie. Zachowywał odpowiednią odległość i nie witał się z nią buziakiem w policzek tak jak to robił często z Izą, ale to dlatego, że blondynka była jego dobrą znajomą i Julia nie miała do niej nic, a w zasadzie lubiła ją.

- Kochanie co jest? – spytał Michał i miał nadzieję, że usłyszy iż jego ukochaną boli po prostu głowa i nie ma ochoty na przebywanie tutaj.

- Znowu pożerałeś wzorkiem tą całą Karinę – warknęła nie miło Julia, ale dalej nie spojrzała na Michała.

- Julia, Karina to dawna znajoma – Michał musiał trochę nagiąć prawdę, żeby nie spowodować jeszcze większego kryzysu w ich związku. – Dawno się nie widzieliśmy i po prostu teraz sobie rozmawiamy. Cała filozofia naszych kontaktów. Nie wiem o co ty jesteś zazdrosna. Przecież kocham tylko ciebie – zapewnił ją brunet i swoimi wargami dotknął jej kark.

- Yhym. Po co zanurzyłeś dłoń pod wodą? – przesłuchanie trwało dalej.

- Żeby uścisnąć jej dłoń. Kochanie, proszę cię nie rób się chorobliwe zazdrosna. Nie lubię tego u ciebie. Jesteś kobietą mojego życia.

Blondynka odwróciła się w jego stronę i pocałowała go z ogromną namiętnością, a Michał odwzajemnił jej czułość. Kochał Julię, ale jego problem polegał na tym, że jego największą miłością była Karina i wiedział to nawet zanim ona ponownie pojawiła się w jego życiu. Nie chciał stracić blondynki, ponieważ czuł się z nią szczęśliwy, a dodatkowo miał się kim opiekować i za kogo czuć się odpowiedzialnym.

Z PERSPEKTYWY ZBYSZKA

Obserwował właśnie swoją przyjaciółkę, która przebywała w wodzie razem z Kubiakiem. Ramiona Michała obejmowały smukłą figurę dziewczyny, a ona sama trzymała się szyi chłopaka. Iza nie umiała pływać i nigdy nie była w stanie się nauczyć dlatego gdy wchodziła do wody zawsze polegała na silnych ramionach Zbyszka, a teraz Michała. Para rozmawiała o czymś zupełnie nie zwracając uwagi na to co się dzieje dookoła nich. Dodatkowo wiadomość, że Iza rozerwała prezent od niego spowodowała, że Zbyszek poczuł się dla niej nikim. Zawsze powtarzała mu, że ta bransoletka jest dla niej bardzo cenna, a teraz tak po prostu bez żadnych wyrzutów sumienia rozerwała ją. To co czuł i myślał kiedy widział te dwójkę razem przerażało go. Nie raz i nie dwa widział Izę z innym mężczyzną i gdzieś w głębi duszy mu to przeszkadzało, ale nigdy to nie było tak silne jak teraz. Kompletnie nie wiedział co ma robić i jak się zachować. Nie chciał stracić Izy. Zawsze byli razem. Od kiedy poznali się na placu zabaw w przedszkolu do teraz. Ona zawsze wspierała go w jego wyborach i zawsze była przy nim gdy dopadała go kontuzja. Mogła być na drugim końcu świata, ale gdy słyszała, że Bartman przez telefon mówi jej o kolejnej przerwie w grze od razu rezerwowała sobie samolot do niego. To samo tyczyło się jego. Gdy tylko potrzebowała jego pomocy on był. Nie zawsze osobiście, ale czasami potrafił wysłuchać jej zwierzeń przez całą noc, a później pójść na trening. Nigdy jej tego nie wypomniał. Zerknął na parę przyjaciół, a oni w tym momencie pocałowali się, a po chwili Iza położyła swoją głowę na torsie Michała i zamknęła oczy, a na jej twarzy pojawił się lekki uśmiech.